Dom w Lesie

Żeby odpocząć od emocji związanych z forumowymi wyborami, pojechałem dziś na budowę. Zasadniczym powodem wyprawy było umówienie się z poddaszowcem, ale oczywiście, jak już tam byłem, wziąłem się przy okazji za robotę.
Pracowałem sobie, pracowałem i stary kawał mi się w pewnej chwili przypomniał, jak to jeden pan docent drugiemu panowi docentowi przedstawiał zalety płynące z posiadania kochanki:
- żona myśli, że jestem u kochanki, kochanka myśli, że jestem u żony, a ja tup tup tup... i do biblioteki!

Tu już w duchu widzę czerwoną lampę z wielkim napisem "ALARM' zaczynająca błyskać w głowie czytającej te słowa mojej małżonki, ale nienienie, broń Panie Boże, żadnej kochanki nie planuję, kawał ten przypomniał mi się tylko i wyłącznie z powodu moich obecnych wizyt na budowie. W których mi jako żywo obowiązek chodzenia do pracy przeszkadza...

A co dziś na budowie?
Przede wszystkim i na dzieńdobry powitał mnie piękny, iście wiosenny widok: wschodzi! Ładnie wschodzi, zwłaszcza tam, gdzie się chodziło, albo gdzie bieżnik koła od koparki miał wypukłości. No jak to trawa, lubi ścisk...



Zdjęć poddaszowca nie będę pokazywał, nie robiłem zresztą, ale jako pozostałość po jego wizycie, zostały m.in. listy do dekarzy, którzy jutro jeszcze się u nas zjawią, poprawki robić:



A ja... no co ja, jak gdzieś są kable, to wiadomo, że mnie do tych kabli będzie ciągnąć. I dziś mnie przyciągnęło do racka, zacząłem go sobie już kablować:



I w trakcie tego kablowania, moje ulubione wnętrze w całym domu, mój ukochany i wypieszczony szacht instalacyjny mnie wk... no zdenerwował mnie.

Zaczęło się niewinnie: duże i mocno splątane pęto cienkich i dość wiotkich przewodów wyprostowałem sobie, zwinąłem w kłębek, skleiłem taśmą, żeby się kupy trzymał i odłożyłem na bok, żeby nie przeszkadzał. Wszystko to działo się na poddaszu, a przypominam, że szacht nie ma stropu, poddasze i parter jest jednym pionowym ciągiem, przedzielonym jedynie rurami od CO i konstrukcją nośną od racka, widać to od biedy na zdjęciu powyżej.

Zrobiwszy to, zacząłem upinać grubsze kable. Te cienkie odsunąć chciałem w pewnej chwili bardziej na bok. A one, bydlaki jedne, wzięły i przeważyły. I dostojnie, powolutku się zaczęły zsuwać.
- Najpierw z burty racka na podstawę.
- z podstawy na rury CO
- z rur CO na poziomą cześć drabinki kablowej
- z drabinki kablowej...
-... fiuuuuu....
- ...uuuu....
-...uuuu....
- ...echo...echo...echo...
- ...mać! mać! mać!
- aż na sam poziom ZERO według projektu, czyli podłogę parteru. Położoną w miejscu... delikatnie mówiąc, obecnie trudno dostępnym.

Co było robić, pomamrotałem sobie pod nosem różne wyrazy na temat tych przewodów, grawitacji, siły tarcia i tak dalej i zszedłem z poddasza na dół, a tam, mozolnie, noga za nogą, żebro za żebrem wcisnąłem się na czworakach i bokiem (i proszę mi się tu nie śmiać, tylko spróbować się w domu w ten sposób wcisnąć choćby między nogi stojącego i obciążonego kimś , żeby się nie suwało, krzesła) do środka szachtu.
Wcisnąłem się, spadnięte przewody wrzuciłem z powrotem na drabinkę, skąd już je mogłem sięgnąć i... i chciałem wyjść na zewnątrz, tą samą metodą, którą wszedłem.
W tym celu, zacząłem proces schylania się do pozycji mniej więcej poziomej (w szachcie można swobodnie stanąć w pionie, tyle, że bardzo ciasno jest). I... i w pewnej chwili poczułem, że seneda. Że coś mnie trzyma. Za plecy. Trzyma i nie puszcza, gdzieś na wysokości łopatek. W pozycji byłem wtedy takiej mniej więcej kucznej, ale raczej mniej niż więcej, więc ani wstać, ani klęknąć, ani wygodne to nie było, ani manewrów nie ułatwiało.
- co jest, [....], do ciężkiej [....]w [...] [...] i [...] - wymamrotałem pod nosem. I zakląłem szpetnie. Szarpnąłem się raz, drugi... i nic.
Kurcze, myślę sobie, telefon, jakby co, mam przy sobie, ale głupio tak, wzywać pomocy, bo wyjść z dziury we własnym domu nie mogę. Zacząłem się więc zastanawiać, co mnie trzyma.
Pierwsze skojarzenie - Barejowi "Zmiennicy" i pamiętna scena z pijaczkiem, który marynarkę założył na siebie i pomagającą mu jak raz utrzymać pion uliczną latarnię. Sytuacja była jako żywo podobna, bo trzymało mnie w podobnym miejscu. Odruchowo, nawet spróbowałem filmowego zaklęcia:
- nopuśćtamnie! Hyp! Puśtamnienooo... - ale nic nie pomogło. Może dlatego, że byłem trzeźwy jak świnia, nie wiem, ale ten z filmu był z kolei pijany jak świnia i też mu to nic nie dało.
Szarpnąłem się dla zasady jeszcze dwa razy i zacząłem myśleć. Myślałem, myślałem i przypomniało mi się to:



A konkretnie, widok tej klamki od zaworu przed pompą recyrkulacyjną. I fakt, że kotłownicy dopiero co robili próby szczelności i na pewno te zawory pootwierali. Ustawiając je wajchami do góry. I robiąc z nich piękne haczyki. A moje robocze spodenki mają z tyłu niemniej piękne szelki. Ułożone na krzyż i spięte klamerką jeszcze. I to było właśnie to. Uwolnienie się z pułapki, kiedy już wiedziałem o co chodzi, okazało się nie takie trudne. A żeby sprawy nie powtarzać, w sobotę już chyba w racku założę podłogę, odcinając tym samym parterową część szachtu niemalże całkiem.

Sam rack w całej okazałości, czekający już na patchpanele i łączówki do zakończenia przewodów, póki co tak sobie przewieszonych:



J.