Napisał
Balto
SPW: gwoli uzupełnienia. Jeszcze w latach 80 tych na budowach normą było mieszanie zapraw "na budowie" przy czym z racji pewnego postępu czyli zaistnienia wapna hydratyzowanego "suchogaszonego" sam proces gaszenia takiego wapna trwał zwykle do dwóch dni (48h). Ciasto wapienne ma zupełnie inne właściwości robocze niż wapno jako takie. Dawne receptury posługiwały się objętością, stąd te wszystkie stosunki 1:1:8 (1:1:7 do 1:2:12) odnoszą się do relacji objętościowych przy czym w wielu podręcznikach można poczytać, że dla ułatwienia takie same miary objętości stosuje się dla ciasta wapiennego i wapna "suchego" (gydratyzowanego).
Wykwity solne (wysolenia) to wina jakości cementu i tego, ze dawne tynki były napowietrzane (rola wapna, a ściślej ciasta wapiennego, uwaga już od lat dwudziestych cement zaczęto dodawać do zapraw dość powszechnie by przyśpieszyć tempo wiązania zaprawy. Wcześniej "ćwiczono" to rozmaitymi dodatkami (np: druga forma wapna - wapno palone, surówka gliny etc, dodawane w różnych proporcjach). Często dodawano także węgla drzewnego dla wysuszenia tynku.
Z racji składu ówczesnych zapraw opartych na cemencie 250 czyli po obecnemu byłby to 22,5 zaprawy nie należały do mocnych, a mrozoodporność nadawało im bazowanie na cieście wapiennym. Cementy 350 traktowano jako te lepsze. I jeszcze jedna kwestia: zaprawa musiała być zawsze słabsza od fugi, ta zaś od bloczków lub cegły z jakiej została zbudowana ściana. Inne rodzaje cegły przychodziły na ściany nośne, inne na kuchenne czy łazienkowe. Z racji, że jeszcze podręczniki i poradniki z l. 70 tych i 80 tych twierdziły, że minimalna odporność cegły / bloczka / etc na ściskanie który może być zastosowany na ścianę nośną to 7,5 MPa, a ideał 10, oznaczało to, że szpryc zwykle miał takie właśnie parametry (do 10 MPa), zaś wykorzystując fakt, że przy wypełniaczu drobniejszym (kolejne warstwy tynku c/w) zaprawa przy tym samym składzie jest deczko słabsza... oznaczało łatwość zapamiętania zasad.
Gwoli ciekawostki: zaprawy w XIX wieku te najmocniejsze (po przeliczeniu z cali i funtów etc) odpowiadały obecnym wytrzymałościom ok 1,5 MPa, te słabsze być może miały na pewno mniej. Beton wykorzystany na przedmościa miał circa 15 MPa....