dostępne w wersji mobilnej muratordom.pl na Facebooku muratordom.pl na Google+
Pokaż wyniki od 1 do 7 z 7

Temat: Majówka 2013

  1. #1

    Domyślnie Majówka 2013

    Zbliża się Majówka 2013.
    Mam zamiar jechać gdzieś w Polskę. Myślałem o Bieszczadach, bo nigdy nie byłem.
    Macie jakieś pomysły gdzie jechać?
    Ewentualnie jakaś alternatywa do Bieszczad?
    Domek 425m2, kubatura 1700m3
    http://muratordom.pl/galerie/wnetrza/domek,1949/

    Szukasz psa? Chcesz psa? Nie kupuj, tylko adoptuj!!!
    http://akity.pl/

    http://www.anetasobierysuje.pl/

  2. #2
    ELITA FORUM (min. 1000) FORUMOWICZ WIELKI SERCEM
    Kendra

    Zarejestrowany
    Oct 2012
    Posty
    1.987

    Domyślnie

    z Gliwic masz blisko do Brennej. śliczne miasteczko, spokojne ( mniej turystów - a przynajmniej jak ja zwiedzałam to tak było) - cisza, spokój, woda, góry, trawa.

  3. #3

    Domyślnie

    Bardzo dobra propozycja, szczególnie dla osób, które nie były jeszcze w Beskidzie Żywieckim.
    Świetne miejsce na majówkę i polecam wszystkim.
    Ja akurat bardzo dobrze znam okolice Brennej, Ustronia, Żywca, Szczyrku, Wisły itd. Można powiedzieć, znam już jak własną kieszeń.
    Kurcze, korcą mnie te Bieszczady.
    A może Bory Tucholskie? Też tam jeszcze nie byłem.
    Ostatnio edytowane przez zyzolek ; 12-04-2013 o 15:23
    Domek 425m2, kubatura 1700m3
    http://muratordom.pl/galerie/wnetrza/domek,1949/

    Szukasz psa? Chcesz psa? Nie kupuj, tylko adoptuj!!!
    http://akity.pl/

    http://www.anetasobierysuje.pl/

  4. #4
    DOMOWNIK FORUM (min. 500) FORUMOWICZ WIELKI SERCEM Avatar Romana101
    Zarejestrowany
    Feb 2011
    Skąd
    Sobącz
    Posty
    700

    Domyślnie

    Witam,

    polecam Bieszczady. Jakiś czas temu zrobiliśmy z mężem część trasy z rowerowej odznaki dookoła Polski. Zaczeliśmy w Przemyślu, wklejam to co wtedy przygotowałam pod naszą trasę, znalezione w necie:

    "Przemyśl („0” Zespół urbanistyczny w obrębie dawnych murów miejskich) (Z.O.)

    1. Zamek wzniesiony po 1340 roku przez króla Kazimierza Wielkiego na górującym nad miastem Wzgórzu Zamkowym. Na jego dziedzińcu są eksponowane relikty rotundy i palatium – budowli z okresu panowania Bolesława Chrobrego. Zamek gruntowanie przebudowany w XVI wieku w stylu renesansowym mieści w swoich murach m.in. salę teatralną Towarzystwa Dramatycznego im. Aleksandra Fredry – najstarszego w Polsce teatru amatorskiego. (Z.O.)

    Zamek królewski nad Sanem. Zbudowany w połowie XIV wieku przez króla Kazimierza Wielkiego w miejscu wcześniejszego grodu piastowskiego. W ciągu wieków wielokrotnie przekształcany oraz niszczony, m.in. w 1498 roku spalony przez Wołochów, tylko częściowo zachowany do naszych czasów. Rozbudowany w XV wieku w stylu średniowiecznym, w latach 1514-53 gruntownie przebudowany przez starostę przemyskiego Piotra Kmitę na fortalicję bastejową. Kolejno przebudowany przez Marcina Krasickiego w latach 1612-31 w stylu renesansowym. Podniszczony zamek odnowił w latach 1759-62 Stanisław August Poniatowski, jeden z ostatnich starostów przemyskich, późniejszy król Polski. Na początku XIX wieku popadł w ruinę i został częściowo rozebrany. Przed całkowitą zagładą uratowały go restauracje przeprowadzone w latach 1865-67 oraz w 1912 roku. Około 1842 roku wzgórze zamkowe przekształcono w park. W 1967 roku rozpoczęto kolejną restaurację budowli ukończoną dopiero w 1993 roku.

    2. Archikatedra rzymsko-katolicka wybudowana w stylu gotyckim w XV i XVI wieku na miejscu jeszcze starszej świątyni romańskiej, której relikty są zachowane w podziemiach. Przebudowana w XVIII wieku w stylu barokowym. Przy archikatedrze pałac biskupi oraz późnobarokowa dzwonnica o wysokości 71 metrów, charakterystyczny element panoramy Przemyśla.

    3. Archikatedra greckokatolicka w dawnym barokowym kościele Najświętszego Serca Jezusa wzniesionym dla jezuitów w XVII wieku. W XX wieku kościół garnizonowy. W 1991 roku Ojciec Święty Jan Paweł II przekazał kościół grekokatolikom, którzy przystosowali go do potrzeb obrządku wschodniego. We wnętrzu świątyni zabytkowy XVII-wieczny ikonostas z cerkwi w Lubaczowie. Obok archikatedry współczesna dzwonnica, a za nią w XVII-wiecznym budynku dawnego kolegium jezuickiego ponad stuletnie Muzeum Archidiecezjalne, któremu patronuje św. Józef Sebastian Pelczar biskup przemyski.

    4. Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w budynku użytkowanym do 1946 roku przez biskupów greckokatolickich. We wnętrzu okazałej budowli m.in. ekspozycja archeologiczna i etnograficzna, kolekcja ikon, wystawa poświęcona Twierdzy Przemyśl, a także ekspozycje czasowe.

    5. Kościół i klasztor karmelitów z XVII wieku górują nad przemyską starówką. Zaborcy przekazali barokowy kościół grekokatolikom, którzy zamienili go na swoją katedrę zmieniając wygląd świątyni i przebudowując przylegający do kościoła klasztor.
    W ostatnich latach karmelici przywrócili kościołowi i klasztorowi pierwotny wygląd, odrestaurowano również jego imponujące wnętrze.

    6. Wieża Zegarowa zbudowana w XVIII wieku w stylu późnego baroku jako dzwonnica planowanej ale nigdy nie wzniesionej nowej katedry greckokatolickiej. Przez 123 lata wieża była wykorzystywana przez strażaków jako strażnica ogniowa i punkt obserwacyjny. W jej wnętrzu mieści się ciekawa i unikalna ekspozycja Muzeum Dzwonów i Fajek, a z tarasu widokowego roztacza się piękna panorama przemyskiej starówki.

    7. Kościół franciszkanów wybudowany w XVIII wieku na miejscu gotyckiej świątyni łączy elementy późnego baroku i klasycyzmu. Wnętrze kościoła w stylu rokoko imponuje bogactwem rzeźb i fresków.

    8. Kamienice w Rynku z XVI i XVII-wiecznym rodowodem skupione w trzech pierzejach z czterech niegdyś istniejących. W większości kamienic przebudowanych w XIX wieku zachowały się oryginalne podcienia. Uwagę zwraca również sam unikalny pochyły Rynek, na którym stał renesansowy ratusz rozebrany w 1812 roku przez zaborców.

    9. Muzeum Historii Miasta Przemyśla w XVI-wiecznej kamienicy z udostępnionymi podziemiami. W muzeum m.in. interesujące wnętrza mieszczańskie, atelier fotograficzne z XIX wieku oraz ekspozycje poświęcone ponad tysiącletniej historii Przemyśla.

    10. Gmach Urzędu Miejskiego w Rynku 1 z XVI-wiecznym rodowodem, później wielokrotnie przebudowywany. W jego dwukondygnacyjnych i jeszcze nie udostępnionych do zwiedzania podziemiach ma mieć swój początek podziemna trasa turystyczna.

    11. Dawny klasztor dominikanów z przełomu XVI i XVII wieku po kasacie zakonu przez Austriaków stał się siedzibą cyrkułu – zarządu powiatu, później magistratu, następnie więzienia i sądu, a od 1975 roku władz województwa przemyskiego.
    Obecnie mieści się w nim starostwo powiatowe. Na placu przed dawnym klasztorem stał rozebrany przez zaborców XVI-wieczny gotycko-renesansowy kościół dominikanów.

    12. Dawny klasztor bonifratrów z XVII wieku. W następnym stuleciu po kasacie zakonu mieścił się w nim cyrkuł, a następnie starostwo. W czasach PRL-u w dawnym klasztorze rezydowali partyjni dygnitarze PZPR. Obecnie budynek jest siedzibą Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych.

    13. Dawny klasztor dominikanek z przełomu XVI i XVII wieku, zamieniony przez zaborców na szpital wojskowy, a później okazałe kasyno oficerskie. Obecnie mieści się w nim Klub Garnizonowy z salą kinową, a w podziemiach ma swoją siedzibę Muzeum Twierdzy Przemyśl. Przy dawnym klasztorze stał niegdyś XVII-wieczny kościół dominikanek rozebrany po kasacie zakonu.

    14. Kościół i klasztor karmelitanek zbudowane w latach 1899-1900. Neogotycki kościół jest najwyżej położoną świątynią na starówce. Otoczony ceglanym murem kościół można zwiedzać po uzgodnieniu w wyznaczonych godzinach.

    15. Mury miejskie zachowane w najlepszym stanie we fragmentach przy ulicy Basztowej zostały wybudowane w XVI i XVII wieku. Pod koniec XVIII wieku Austriacy nakazali rozebranie otaczających miasto murów. Ten sam los spotkał 9 baszt i 3 bramy wjazdowe do miasta.

    16. Kościół reformatów z XVII wieku był niegdyś otoczony murem obronnym ze strzelnicami pełniąc wraz z klasztorem rolę barbakanu dla nieistniejącej obecnie Bramy Lwowskiej. Po rozebraniu murów miejskich i zasypaniu fosy poziom gruntu podniósł się na tyle, że obecnie kościół wydaje się być zapadnięty poniżej poziomu ulicy. W 1877 roku w wyłomie muru wzniesiono pomnik bohaterskiego zakonnika Ojca Krystyna Szykowskiego.

    17. Budynek dworca PKP wybudowany w latach 1859-1860 i przebudowany w 1895 roku jest jedną z najokazalszych budowli na linii kolejowej łączącej Kraków ze Lwowem. W 1872 roku Przemyśl zyskał również połączenie kolejowe z Budapesztem.
    18. Opactwo benedyktynek założone w XVII wieku zostało otoczone murem obronnym z basztami. W XVIII wieku wybudowano późnobarokowy kościół p.w. Św. Trójcy oraz klasztor. Opactwo jest najstarszym zabytkiem lewobrzeżnej części miasta Zasania.

    Krasiczyn („0” Zamek Krasickich) (Z.O.)

    Zamek w Krasiczynie to jeden z najpiękniejszych skarbów architektury renesansowo - manierystycznej w Polsce, należy również do najpiękniejszych zamków w Europie. (Z.O.)
    Został zbudowany na przełomie XVI i XVII wieku przez Stanisława Krasickiego i jego syna Marcina. Dwie ściany parawanowe zamku zdobione są piękną ażurową attyką. W narożach znajdują się cztery okrągłe baszty - Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka (ich nazwy symbolizują aprobowaną przez fundatorów hierarchię świata, obejmującą doczesność i wieczność). Z dziedzińca zamkowego, okolonego arkadowymi podcieniami, podziwiać można niezwykle rzadko spotykane przepiękne sgraffitowe dekoracje przedstawiające sceny biblijne, medaliony z popiersiami cesarzy, wizerunki polskich królów oraz sceny myśliwskie.
    Zbudowany przez Stanisława Krasickiego w 2 połowie XVI wieku w stylu renesansowym, na planie kwadratu z rozległym dziedzińcem i 4 cylindrycznymi basztami w zewnętrznych narożach skrzydeł oraz wieżą zegarową. Wykończony w stylu manierystycznym przez St. Marcina Krasickiego w latach 1598-1614. Częściowo przebudowany (skrzydło północne), w latach 1750-85. Zniszczony przez pożar w 1852 roku. Odbudowany na przełomie XIX-XX wieku. Należy do czołowych pomników architektury w Polsce. Zachowała się bogata dekoracja sgraffitowa, attyka, baszty: Szlachecka, Królewska, Papieska, Boska, wieża zegarowa oraz arkadowy dziedziniec, w trakcie konserwacji.
    # Około roku 1540 Jakub z Siecina herbu Rogala pochodzący z biednej mazowieckiej szlachty ożenił się z Barbarą z Orzechowskich. Żona wniosła mężowi w posagu 14 wsi położonych w dolinie środkowego Sanu. W pobliżu jednej z wsi zwanej Śliwnica Jakub zbudował swą siedzibę. Położona na niewielkim wzniesieniu nad brzegiem Sanu miała charakter obronny. Składała się z wolnostojącego budynku bramnego, dworu i zabudowań gospodarczych. Całość założenia otaczał wał i nawodniona fosa. Od pobliskiej wsi Krasice potomkowie przyjęli nazwisko Krasickich. Pod koniec wieku XVI syn Jakuba Stanisław piastujący urząd marszałka na dworze Anny Jagiellonki przystąpił do rozbudowy rodzinnej siedziby. W wyniku przeprowadzonych prac powstało założenie obronne na planie zbliżonym do kwadratu z czterema narożnymi basztami. Wzdłuż wschodniej części muru północnego aż do dawnej bramy wzniesione zostało skrzydło mieszkalne. Narożne baszty wyposażono w strzelnice, głównie artyleryjskie. Można było z nich ostrzeliwać przedpole oraz prowadzić ogień wzdłuż murów. Także kurtyny posiadały strzelnice dostępne z drewnianego ganku. Od północy i zachodu zamek otaczało szerokie rozlewisko, od południa i wschodu fosa i wał. Wjazd prowadził od północy przez groblę i zwodzony most. Jednocześnie z rozbudową rodzinnej siedziby Stanisław Krasicki był założycielem położonego obok miasta, które podobnie jak zamek nazwał Krasiczynem. Po śmierci Stanisław Krasickiego zamek odziedziczył jego syn Marcin, senator, a pod koniec życia starosta przemyski. Po trwających wiele lat pracach uczynił on z Krasiczyna wspaniałą magnacką rezydencję. W latach 1594-1614 rozbudowano skrzydło północne. Umieszczono w nim pokoje właściciela oraz najbardziej reprezentacyjną komnatę tzw. Izbę Stołową Wielką Królewską. Nowe dwupiętrowe skrzydło mieszkalne zbudowano wzdłuż muru wschodniego. Od strony dziedzińca wzniesiono parterowe krużganki. Nadbudowano baszty, którym nadano nazwy Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka. Miało to odzwierciedlać wieczny porządek, rolę Kościoła, króla, papieża i szlachty. Na osi kurtyny zachodniej powstała nowa brama z wieżą zegarową i przedbramiem. Cały zamek otrzymał bogatą dekorację, na którą składały się malowidła wykonane techniką sgraffita oraz liczne płaskorzeźby. Budynki, mury i baszty zwieńczono attyką. Płd-zach baszta zwana Boską przebudowana została na kaplicę, której konsekracja miała miejsce w roku 1618. Po bezpotomnej śmierci Marcina Krasickiego w roku 1633 Krasiczyn odziedziczył jego bratanek Konstanty. Kolejnym właścicielem zamku była jego córka Urszula i jej mąż Jędrzej Modrzejewski. Następnie zamek trafił w ręce wojewody lubelskiego Jana Tarły. Zapewne to, że wojewoda był stronnikiem Augusta II spowodowało, że w roku 1726 Krasiczyn został najechany przez wojska carskie i Kozaków. Zamek został poważnie zniszczony. Zrabowane zostało wyposażenie komnat, zdewastowano zamkową kaplicę, zburzona została baszta Papieska. W 1751 zamek po zmarłym Janie Tarło odziedziczyła jego siostrzenica Ludwika z Mniszków Potocka. Przy okazji prac remontowych nabudowano o jedno piętro skrzydło północne oraz otynkowano cały zamek niszcząc niestety sgraffitowe dekoracje. W roku 1785 Krasiczyn kupiła hr. Pińska. Po raz kolejny zamek zmienił właściciela w roku 1834. Jego nabywcą został Leon Sapieha, który uczynił z niego rodową siedzibę. Niestety 3 maja 1852 na zamku wybuchł groźny pożar. Jego skutki były katastrofalne, zniszczeniu uległy wszystkie wnętrza. Ocalała jedynie umieszczona w baszcie Boskiej kaplica. Podjęte prace restauracyjne doprowadziły do zmian w pierwotnej architekturze obiektu. We wschodnim skrzydle wykonano nowy przejazd bramny. Zmieniono także otoczenie zamku częściowo osuszając i niwelując fosy. Na miejscu ogrodu założony został park z wieloma cennymi gatunkami drzew i krzewów. Sapiechowie wprowadzili zwyczaj że każde narodziny chłopca upamiętniano zasadzeniem dębu natomiast przyjście na świat dziewczynki upamiętniano posadzeniem lipy. Kolejne zniszczenia starej rezydencji przyniosły działania zbrojne I wojny światowej. Ogromne koszty utrzymania zamku spowodowały że w okresie międzywojennym Sapiechowie przeprowadzili jedynie niewielkie prace konserwatorskie swej siedziby. Kolejne straty przyniosła II wojna światowa. Zamek został poważnie zdewastowany. Zniszczeniu uległo także zachowane z pożaru wyposażenie zamkowej kaplicy. Na początku lat 70-tych XX wieku przystąpiono do prac konserwatorskich. Prowadzone równocześnie badania architektoniczne pozwoliły poznać początki warowni i następne fazy jej rozwoju. Prace mające przywrócić rezydencji dawną świetność nadal trwają dzięki staraniom obecnego właściciela, Agencji Rozwoju Przemysłu w Warszawie. Zamek w Krasiczynie jest jednym z najcenniejszych zabytków architektury obronno - rezydencjonalnej w Polsce i na pewno wart jest uwagi. Oczywiście nie zachowały się będące jego chlubą manierystyczne wnętrza. Nadal jednak możemy zachwycać się jego architekturę. Pomimo dokonanych w późniejszych wiekach zmian budowla ma kształt nadany jej przez Stanisława Krasickiego. Podziwiać możemy cztery narożne baszty. Najbardziej okazałą jest płd-zach, zwaną Boską zwieńczona kopułą z latarnią. W znajdującej się tu kaplicy urządzono kryptę w której obecnie spoczywają zmarli w XIX wieku członkowie rodziny Sapiechów. W narożniku płn-zach jest baszta Papieska, w płd-wsch Szlachecka. Obie ozdobione są attyką. Ostatnia z baszt płn-wsch, zwana Królewską zwieńczona jest sześcioma wieżyczkami. Połączona jest ona wąskim gankiem wspartym na półkolistej arkadzie z tzw. Domkiem Szwajcarskim. Nad kurtyna zachodnią dominuje Wieża Zegarowa. Poprzez kamienny most rozpięty nad zalewem łączyła ona zamek z założonym przez Krasickich miasteczkiem. W wysuniętym na przedpole przedbramiu zachował się okazały portal z herbem Rogala. Na zamkowym dziedzińcu zobaczyć można częściowo odbudowane parterowe arkadowe krużganki oraz okazałe loggie. W połowie elewacji najstarszego skrzydła północnego zachował się budynek bramny pochodzący jeszcze z warowni wzniesionej przez Jakuba z Siecina. Po zwiedzeniu zamku można pospacerować po otaczającym go parku krajobrazowym zaliczanym do jednego z najcenniejszych w naszym kraju. Posiada on wiele rzadkich gatunków roślin oraz wiekowy drzewostan.

    Zwiedzanie zamku - wyłącznie z przewodnikiem.
    Godziny wejść: 9:00, 10:00, 11:00, 12:00, 13:00, 14:00, 15:00, 16:00.
    Dla grup zorganizowanych istnieje możliwość ustalenia innych godzin zwiedzania zamku.

    Bircza

    Sanok (Z.N.)

    Najstarsza wzmianka o grodzie w Sanoku pochodzi z roku 1150 i została spisana w ruskim Latopisie Hipackim [1]. Ruski kronikarz wspomina w niej o wyprawie króla Gejzy II na Ruś podczas której zajął grody Sanok i Przemyśl. Obecny zamek położony jest na wzgórzu 317 m n.p.m. nad stromym zboczem od strony wschodniej u podnóża którego przepływała rzeka San, obecnie potok Płowiecki. Prowadzone prace archeologiczne potwierdziły istnienie wczesnośredniowiecznego grodu obronnego na północnej stronie wzgórza zamkowego.
    W roku 1339 piastowski książę Bolesław Jerzy Trojdenowicz lokował przywilejem magdeburskim miasto Sanok. W czasach piastowskich po odzyskaniu przez króla Kazimierza Wielkiego Grodów Czerwieńskich, na obecnym wzgórzu zamkowym został wybudowany zamek królewski otoczony następnie murem obronnym. Król w okresie swojego panowania gościł na sanockim zamku trzykrotnie. Następnie w okresie panowania króla Władysława Jagiełły, na sanockim zamku 2 maja 1417 odbyła się królewska uczta weselna z nowo poślubioną wybranką księżniczką Elżbietą Granowską. Dla kolejnej królowej Zofii zamek sanocki był jej ostatnim domem aż do śmierci w roku 1461. Od czasów króla Władysława Jagiełły zamek królewski w Sanoku stanowił już oprawę małżonek królewskich. Kolejną władczynią zamku była Bona Sforza małżonka króla Zygmunta I Starego, która nigdy w Sanoku nie przebywała, natomiast z jej polecenia marszałek Mikołaj Wolski przebudował gotycki sanocki zamek na styl renesansowy. Prace budowlane trwały w latach 1523-1548. W latach 1555-1556 zamek był siedzibą królowej Izabelli Zapolya po jej ucieczce z Węgier. Od początku XV do połowy XVI wieku zamek sanocki był również siedzibą Sądu Wyższego Prawa Niemieckiego. Zamek był dwu kondygnacyjny, w piwnicach obywały się posiedzenia sądów, natomiast 2 górne piętra przeznaczone były dla oficjalistów. Obok stała wieża w której odbywali kary skazani za przewinienia. Akta grodzkie trzmano w osobnym budynku obok mostu. Na zamku swoje urzędy sprawowali starostowie oraz kasztelani sanoccy. Pod koniec XVI wieku zamek uległ dalszej rozbudowie, dobudowane zostało wówczas skrzydło południowe. Na przełomie XVII/XVIII wieku dobudowano skrzydło północne. Ostatnia obrona zamku miała miejsce w roku 1809 w okresie wojen napoleońskich, w czasie której męstwem odznaczył się Zygmunt Krasiński, ostatni obrońca zamku, który fortelem powstrzymał nacierające oddziały austriackie. W okresie zaborów zamek był również siedzibą starostwa. Upadek zamku nastąpił pod koniec XIX oraz na początku XX wieku. W roku 1915 po inwazji rosyjskiej, rozebrane zostało skrzydło południowe. Od tego okresu do czasów współczesnych zamek zachował się w niezmienionej formie.
    W okresie międzywojennym od roku 1934 zamek pełnił funkcję Muzeum Ziemi Sanockiej, a badania z zakresu historii ziemi sanockiej prowadził Adam Fastnacht. We wrześniu 1939 roku zamek został splądrowany[2], później w okresie okupacji urządzono na zamku Muzeum Lemkowszczyzny. W sierpniu roku 1944 lokalne władze niemieckie wywiozły z sanockiego zamku ocalałe najstarsze pamiątki kultury polskiej, część z nich została odnaleziona po wojnie w okolicach Legnicy a następnie przekazana do AGAD i archiwum rzeszowskiego. Do roku 1946 w zamku mieścił się szpital szpital wojskowy a następnie rusznikarnia. W latach 2000-2004 na zamku prowadzone były prace renowacyjno-konserwatorskie, przebudowie uległy wnętrza zamkowe na potrzeby ekspozycji i powiększających się zbiorów muzealnych. Wyeksponowana została w tym czasie stopa fundamentowa posadowienia tzw. wieży kazimierzowskiej. Projekt rewitalizacji wzgórza zamkowego z funduszy unijnych w swoich zamierzeniach ma na celu odbudowę wieży oraz skrzydła południowego zamku na potrzeby galerii im. Zdzisława Beksińskiego.

    Załuż (Z.N.)

    Ruiny Zamku „Sobień”
    Ruiny gotyckiego zamku na wschodnim krańcu wsi, na odosobnionym wzgórzu (Góra Sobień - 346 m). W XIII wieku był tu drewniano-ziemny gród. Na przełomie XIII i XIV wieku powstał murowany, typowo średniowieczny zamek. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1373 roku pod nazwą Soban, stanowił własność królewską. W 1415 roku jego właścicielem był Piotr Kmita. Zamek zdobyty i zniszczony przez Węgrów w 1474 roku, wkrótce potem opuszczony przez Kmitów, popadł w ruinę.

    Lesko (Z.N.)

    1. Ratusz - usytuowany w centrum rynku - został wzniesiony w 1896 roku. Jest to piętrowy budynek, pokryty wysokim dachem z wieżą zegarową, utrzymany w stylu eklektycznym, tak charakterystycznym dla XIX w. Nad wejściem możemy zobaczyć herb Leska z okresu pierwszych właścicieli "Śreniawa" Kmitów.

    2. Zamek – wzniesiony został na starym grodzisku przez Piotra Kmitę. Z pierwotnego zamku zachowały się do dziś zewnętrzne mury zachodniego budynku wraz z basztą obronną. Za poradą królowej Bony Piotr Kmita otoczył zamek pięknym parkiem renesansowym na wzór włoski. Pozostało po nim kilka pomnikowych drzew. Zamek zmieniał właścicieli wraz z miastem. W 1704 r. zniszczyli go Szwedzi. Odbudowany, uległ pożarowi, po którym niezamieszkały zamienił się w ruinę.
    # Wiosną 1839 r. w Lesku zamieszkał Wincenty Pol. Miasto było wówczas własnością Ksawerego Krasickiego, przyjaciela poety. Zamek został odbudowany według planów Pola, które nadawały mu wygląd klasycystycznego dworku. Krasiccy zgromadzili na zamku piękne zbiory polskich i obcych monet, medali, galerię obrazów z dziełami Merisa, Bacciarellego, Lampiego, Angelki Kaufman i in. oraz bibliotekę i archiwum z rękopisami wielu polskich poetów. Zbiory te częściowo zostały zniszczone w czasie pożaru zamku w okresie I wojny światowej. Część biblioteki została w 1939 r. zatopiona w stawie, część później znalazła się w bibliotece Muzeum Historycznego w Sanoku, dużo książek jest w posiadaniu mieszkańców Leska. W chwili zbliżania się frontu w 1944 r. ostatni właściciel wywiózł przy pomocy Niemców 7 wagonów zbiorów. (Z.N.)

    3. Synagoga – wzniesiona w I połowie XVIII wieku na miejscu drewnianej, zdewastowana w czasie II wojny światowej. Była gruntownie odrestaurowana w latach 60-tych, a później kilkakrotnie remontowana. Synagoga jest jednonawowa, ze ścianami szczytowymi zwieńczonymi kamiennymi wazami. Przy jej południowo-zachodnim narożniku znajduje się okrągła wieża, dawniej pełniąca funkcję więzienia dla Żydów. Na zewnętrznej zachodniej ścianie jest umieszczony wizerunek tablic Mojżesza, a pod nimi widnieje hebrajski napis głoszący: „jakże straszny jest ten dom – dom Boga”. Wewnątrz na ścianie wschodniej znajduje się ołtarz – uproszczona kopia ołtarza z lwowskiej synagogi Złotej Róży, a w ścianie głównej – szafa ołtarzowa. Przedsionek od sali modlitewnej oddzielają żelazne kute drzwi osadzone w kamiennym portalu. Przy ścianie zachodniej znajduje się przybudówka – z pomieszczenia na piętrze, przez specjalne okienka kobiety obserwowały salę modlitewną, do której nie miały wstępu. Obecnie w głównej części budynku mieści się sala wystawowa Galerii Bieszczadzkiego Domu Kultury w Lesku.

    4. Kirkut - Świadectwem wielowiekowej obecności społeczności żydowskiej jest jeden z najstarszych w naszym kraju cmentarz żydowski, położony na niewielkim wzniesieniu, niedaleko synagogi. Skupia około 2 tyś. macew, czyli żydowskich stelli nagrobnych o kształcie pionowej prostokątnej płyty, zdobionej płaskorzeźbą i inskrypcją, wszystkie zwrócone na wschód. Poza napisami umieszczona jest skomplikowana symbolika, związana z wierzeniami pozagrobowymi Żydów lub życiem zmarłego. Najstarsza z nich pochodzi z 1548 roku(znajdująca się w części północnej). Na cmentarzu tym spoczywają sławni w średniowieczu rabini i dostojnicy żydowscy, wygnani przez Świętą Inkwizycję z Hiszpanii. Wejście po schodkach od ul. Słowackiego.

    Hoczew (Z.N.)

    Na wzgórzu około 200 m od kościoła znajdują się ruiny zamku lub dworu obronnego wzniesionego przez Balów. Zachowały się resztki murów o wysokości dochodzącej do 3 m.
    Wiadomo o nim tylko tyle, że był niewielkim zamkiem rycerskim z basztami obronnymi, postawionym na planie czworoboku z dziecińcem w środku, otaczała go fosa i wały.

    Solina

    1. Zapora w Solinie - Tama solińska o dł. 664 i wys. 82 m (od podstawy do korony) i potężnej kubaturze ok. 760 tys. m3 betonu zbudowana w latach 1961 - 1968 jest największą w Polsce zaporą betonową typu ciężkiego. Powstała w celu ujarzmienia groźnego ongiś (zwłaszcza wiosną i jesienią) Sanu. Dziś przy nadmiarze opadów zapobiega powodziom, a w czasie suszy reguluje niedobór wody w korycie tej rzeki. Kryje ona ciekawe wnętrze z licznymi korytarzami, które można zwiedzać z przewodnikami zakładowymi. W położonym u jej stóp budynku elektrowni pracują 4 turbiny Francisa, które po ostatniej modernizacji osiągają ponad 200 MW mocy. Spiętrzenie do 60 m głębokości daje potężną pojemność zbiornika ok. 500 mln m3, który jest wielkim rezerwuarem wody pitnej w 1 klasie czystości.
    Powstałe po spiętrzeniu wód Sanu i Solinki jezioro zajmuje 22 km2 powierzchni, a długość jego linii brzegowej dochodzi do 150 km. Rozlewisko w odnodze Sanu osiąga 27 km dł. i 16 km w odnodze rzeki Solinki. Akwen otaczają lesiste strome stoki Jawora (742 m), Stożków (696-686 m) i wielu lesistych szczytów przekraczających wys. 500 m n.p.m.

    2. W Myczkowcach: Przegradzająca San ziemna tama wodna z rdzeniem iłowo-betonowym o dł. 460 m i wys. 17,5 m kryje pewną niespodziankę. Posiada podziemną 4,5 m sztolnię doprowadzającą wodę do oddalonej o 300 m dalej pod Grodziskiem elektrowni. W tym miejscu położone 7 m niżej koryto Sanu tworzy malowniczy przełom, a naturalnie spadająca na turbiny Kaplana woda umożliwia im osiągnięcie 8,4 MW mocy. Jej budowę rozpoczęto w okresie międzywojennym, a ukończono dopiero w latach 1956-1960. Powstało wówczas jezioro o pow. 2 km2 , dł. 6 km i pojemności 11 mln m3 wody otoczone stromymi stokami Kozińca (524 m), Grodziska (556 m) i Berda (577 m).

    Ustrzyki Dolne (BdPN)

    1. Muzeum Przyrodnicze Bieszczadzkiego Parku Narodowego
    2. Drewniane Cerkiewki: Jałowe, Hoszów, Rabe, Żłobek, Czarna, Smolnik

    Lutowiska (BdPN)

    1. Kirkut - Założony w II pół. XVIII w. jest drugim co do wielkości po Lesku cmentarzem w tej okolicy. Choć młodszy od leskiego, jest niemniej interesujący. Zachowało się na nim ponad 1000 nagrobków, z których najstarszy nosi datę 5 X 1796 r., a najmłodszy 29 II 1940 r. Materiałem większości macew jest miejscowy piaskowiec fliszowy. Jest on dość nietrwały. Wiele płyt uległo już częściowemu lub całkowitemu zniszczeniu, stan innych nie jest najlepszy. Pochowanie zmarłego jest obowiązkiem wynikającym z biblijnych przykazań.
    Zwyczaj stawiania nagrobka, oznaczającego miejsce pochówku motywowany jest tradycją. U Żydów polskich typowy nagrobek to stela - macewa. Zazwyczaj stawia się ją w pierwszą rocznicę zgonu i towarzyszy temu skromna uroczystość. Nagrobki, często bardzo ozdobne, są oryginalnymi wytworami żydowskiej sztuki ludowej. Płaskorzeźby na macewach przedstawiają najczęściej:
    - jelenie i lwy (na nagrobkach męskich),
    - gołębie (na nagrobkach kobiecych),
    - świeczniki (na nagrobkach kobiecych, związane są z odmawianym przez panią domu błogosławieństwem nad świecami na rozpoczęcie szabatu)
    - korony (na nagrobkach męskich, wyrażają ogólną pochwałę - „korona dobrego imienia")
    - dzbanki (na nagrobkach męskich potomków pokolenia Lewiego, czyli lewitów, którzy obmywają ręce kapłanom przed błogosławieństwem podczas nabożeństw)
    - dłonie w geście błogosławieństwa (na nagrobkach męskich potomków Aarona, czyli kapłanów).

    2. Ośrodek Informacji i Edukacji Turystycznej BdPN

    Smolnik

    Drewniana Cerkiew

    Ustrzyki Górne (BdPN)

    Cisna

    Wieś gminna, jedna z najatrakcyjniejszych turystycznie miejscowości Bieszczadów. Położona w głębokiej kotlinie nad brzegiem Solinki i otoczona zewsząd wysokimi, zalesionymi szczytami posiada specyficzny mikroklimat. Należy do miejscowości o najwyższej ilości rocznych opadów w Bieszczadach. Wieś o pierwotnej nazwie Czyasna (Ciasna) została założona w 1582 r. W 1806 r. zakupili ją Fredrowie, którzy założyli tu hutę żelaza. W 1921 r. Cisna liczyła ponad 400 mieszkańców.

    Komańcza

    „Nagromadzenie" miejsc godnych zwiedzenia było przyczynkiem do zaprojektowania ścieżki dydaktycznej, przyrodniczo - historycznej po Komańczy. Trasa ścieżki liczy 7 km i rozpoczyna się od cerkwi greckokatolickiej, następnie można zobaczyć: cerkiew prawosławną, miejsca osobliwości przyrodniczych, panoramę Komańczy z platformy widokowej, klasztor SS. Nazaretanek, miejsce katastrofy samolotu z okresu II wojny światowej, dalej miejsce masowego mordu ludności romskiej również z okresu II wojny światowej. Trasa ścieżki kończy się przy kościółku rzymskokatolickim w centrum Komańczy.

    Dukla (Z.N.)

    W Dukli warta uwagi jest zachowana zabudowa Rynku wraz z renesansowym ratuszem wzniesionym na początku XVII w. Nieopodal Rynku znajdują się ruiny bożnicy z 1758 r. Na północ od rynku znajduje się zespół parkowo-pałacowy z 1636 r.. Pałac wzniesiony w latach 30. XVII w. i wielokrotnie przebudowywany obecnie mieści w sobie muzeum historyczne. W jego otoczeniu rozmieszczono ekspozycję sprzętu wojskowego - głównie działa z czasów II wojny światowej. Park – niegdyś w stylu francuskim – pomimo swojego zaniedbania wart jest krótkiego choćby spaceru i zwrócenia uwagi przy dojeździe na aleję akacjową. Naprzeciwko pałacu stoi rokokowy kościół parafialny pw. św. Marii Magdaleny z 1764 r. We wnętrzach kościoła zaskakują lustra i rokokowe rzeźby. W prawej kaplicy tego kościoła znajduje się jeden z największych zabytków Dukli – nagrobek z czarnego marmuru Marii Amalii z Brühlów Mniszchowej, rzeźba rokokowa przedstawiająca zmarłą w stroju dworskim na sarkofagu, z 1773 r. dłuta Jana Obrockiego ze Lwowa. W przedsionku grobowiec z czarnego marmuru Franciszka Stadnickiego (1742 – 1810)-Kawalera Orderów Orła Białego i św. Stanisława, konfederata barskiego; obrońcy Krakowa, starosty ostrzeszowskiego; rotmistrza, posła na sejm z Ziemi Wieluńskiej, właściciela 17 kluczy m.in.Rymanowa i Dukli (1809r.). W podziemiach krypty, grobowce właścicieli Dukli.
    W północnej części miasta znajduje się kościół i klasztor bernardynów z 1731 r. Obecny kościół pw. św. Jana z Dukli zbudowany został w latach 1761-1764, a w nim w bocznej kapliczce rzeźbiona, srebrzysta trumna Jana z Dukli. Na ścianach obrazy z życia tego świętego. Za klasztorem cmentarz z I i II wojny światowej oraz Cmentarz parafialny. W Dukli znajduje się wiele pomników m.in.; Św. Faustyny, Jana Pawła II oraz Św. Jana z Dukli. Miasto Dukla znane było z handlu winem, o czym świadczą piwnice w Rynku - dawne składy win. Na obrzeżach miasta znajdują się dwa zabytkowe cmentarze żydowskie.
    "

  5. #5
    DOMOWNIK FORUM (min. 500) FORUMOWICZ WIELKI SERCEM Avatar Romana101
    Zarejestrowany
    Feb 2011
    Skąd
    Sobącz
    Posty
    700

    Domyślnie

    "0" to tzw. zerówki do odznaki rowerowej - miejsca, które koniecznie trzeba zobaczyć
    Z.O. Zamki obowiązkowe
    Z.N. Zamki nieobowiązkowe

  6. #6
    ELITA FORUM (min. 1000) FORUMOWICZ WIELKI SERCEM
    Kendra

    Zarejestrowany
    Oct 2012
    Posty
    1.987

    Domyślnie

    w sumie racja - te tereny chyba wszyscy Ślązacy znają ( i kochają )
    jeśli lubisz górki to moze Zawoja i wejście na Babią?? widoki jak marzenie

  7. #7
    Banned
    bobek81

    Zarejestrowany
    Jul 2014
    Skąd
    Warszawa
    Kod pocztowy
    00-018
    Posty
    71

    Domyślnie

    Ja na majówkę wybieram się do Kazimierza Dolnego.

Tagi dla tego tematu

Zwiń / Rozwiń Uprawnienia

  • Nie możesz zakładać nowych tematów
  • Nie możesz pisać wiadomości
  • Nie możesz dodawać załączników
  • Nie możesz edytować swoich postów
  •  
  • BB Code jest aktywny(e)
  • Emotikonyaktywny(e)
  • [IMG] kod jest aktywny(e)
  • [VIDEO] code is aktywny(e)
  • HTML kod jest wyłączony