Zgodnie z obowiązującymi przepisami zabudowa działki rolnej jest możliwa jedynie na zasadzie zabudowy zagrodowej, a więc w sytuacji w której budynek mieszkalny, wraz z budynkami gospodarczymi stanowi element zorganizowanej całości gospodarstwa rolnego. Stosownie do PN Gospodarka ziemią w rolnictwie – Terminologia, za gospodarstwo rolne uznaje się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, wraz z prawami i obowiązkami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Oprócz takiego zdefiniowania gospodarstwa rolnego należy uwzględniać uregulowania ustawy z dnia 15 listopada 1984r. o podatku rolnym (Dz. U. z 1993r. Nr 94, poz. 431 z późn. zm.), zgodnie z którą za gospodarstwo rolne dla celów podatku rolnego uważa się obszar użytków rolnych, gruntów pod stawami oraz, sklasyfikowanych w operatach ewidencyjnych jako użytki rolne, gruntów pod zabudowaniami związanymi z prowadzeniem tego gospodarstwa o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub o powierzchni użytków rolnych przekraczającej 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej lub osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej.
O ile więc z przepisów szczególnych oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie wynika zakaz zabudowy przedmiotowego gruntu, właściciel może uzyskać zgodę na zabudowę siedliskową na wymienionych działkach w ramach gospodarstwa rolnego.
W pozostałych przypadkach, przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i nie przewiduje się odrębnymi przepisami innego trybu postępowania.
Omówienie poruszonych zagadnień można znaleźć w uzasadnieniu do wyroku NSA z 16 grudnia 1999r, Delegatura w Gdańsku , sygnatura II/S.A./Gd/848/97.