Ella na Bezdrożu

[Ella]

Rozdział 1.

Moja Arkadia

Kiedy powracam wspomnieniami do beztroskich wakacji moich lat szczenięcych, zawsze pojawia się ONA – Moja Arkadia...
...Drewniana przedwojenna willa na skraju lasu, zamieszkujące ją uśmiechnięte zakonnice, tajemniczy strych, kuszący małych odkrywców, pachnąca świeżymi bułeczkami jadalnia, dziura w płocie – wrota do leśnych przygód, indiańskie bazy obserwacyjne na okolicznych sosnach, muzykujące łąki, emocjonujące przeprawy przez wąskie kładki na rzeczce, kolekcje iskrzących krzemieni odkrywane w czeluściach leśnej piaszczystej kopalni...

[Ella]

Rozdział 2.

Pszenica na Bezdrożu

Pomimo upływu lat, Arkadia pozostała Arkadią...
Kiedy pewnego dnia mój mieszek niespodziewanie zapełnił się sumką spadkową, pojawiło się pytanie: „A może by tak nabyć kawałek planety?” Gdzie? W Arkadii oczywiście!
Okazało się, że w pobliżu mojej łąki i mojego lasu powyrastały już okazałe domiska mieszczuchów, podnosząc wielokrotnie cenę zadziwionej ziemi.
Trzeba było przenieść poszukiwania w dalsze, nieznane dotąd rewiry Arkadii. Po długich wędrówkach dotarliśmy na wzgórze za stacyjką kolejową. Polna dróżka zaprowadziła nas ku szumiącym 88 arom dorodnej pszenicy, ceniącym się nad wyraz skromnie. To tu...

[Ella]

Rozdział 3.

Don't cry for me, Argentina...

Mój ułamek Arkadii na Bezdrożu miał być z założenia azylem weekendowym - kocyk, koszyk z prowiantem i orkiestra słowików...
W tym celu został zagospodarowany kawałek trawnika otoczony brzózkami. A na reszcie królowała, jak do tej pory, pszenica dotychczasowego dzierżawcy.
I tak miało być przez czas nieokreślony, raczej długoletni... W mglistej perspektywie przyszłości rysowała się jakaś altanka, może domek letniskowy....
W końcu miałam wygodne mieszkanie, otrzymane w prezencie od rodziców... Mówiliśmy sobie z Qbkiem, że poczniemy i odchowamy w nim spadkobierców, a za lat kilkanaście pomyślimy o przeprowadzce poza miasto...

.... Aż pewnego dnia nasz błogi spokój został naruszony przez spółdzielnię mieszkaniową. Po dziesięciu latach od podpisania umowy i opłacenia mieszkania wg ceny jego wybudowania, spółdzielnia urządziła "ostateczne rozliczenie" i zażądała od nas dopłaty.... 84 tysięcy PLN !
Jak to możliwe? Otóż przy podpisywaniu umowy został przemilczany przez spółdzielnię pewien istotny szczegół - osiedle powstało wedle zasad systemu argentyńskiego :evil: :evil: :evil: .
Oznaczało to w praktyce, iż po wybudowaniu całego osiedla (w ciągu 10 lat), cena metra kwadratowego zostanie dla wszystkich uśredniona. W efekcie mój blok zbudowany jako pierwszy za 800zł/m2 miał być zrównany z najnowszym za 2500/m2. Stąd dopłata...

Pierwsza nasza reakcja - to niemożliwe :o :evil: ...
Okazało się jednak możliwe...

Mieliśmy w tym momencie przed sobą trzy możliwości:
a/ dopłacić i mieszkać dalej z nieustającą świadomością bycia wykorzystanym przez oszustów i złodziei;
b/ walczyć do upadłego w sądach, trwoniąc w tym celu zdrowie oraz najbliższe 10-20 lat (według oceny prawników);
c/ sprzedać mieszkanie ze stratą tych 84 tys. , przeboleć, wynieść się daleko, odizolować od problemu.

Trudna decyzja...
Po wielu wewnętrznych bojach wybraliśmy trzecią opcję...

[Ella]

Rozdział 4.

To build or not to build....

Oczywiście znalazło się od razu mnóstwo doradców, którzy usiłowali nas przekonać do którejś z pozostałych dwóch opcji, co decyzji naprawdę nie ułatwiało.

W tym czasie mojej głowie zaświtała myśl: po co szukać kolejnego mieszkania - przecież czeka na mnie mój kawałek Arkadii!!!
Mgliste wyobrażenia o altance czy domku letniskowym zaczęły przeobrażać się w coraz wyraźniejszą wizję DOMU...

I wtedy doradcy wzmogli swoją aktywność - to NIEMOŻLIWE, ponieważ:
a/ nie mamy pojęcia o budowaniu;
b/ nie mamy pojęcia o życiu na wsi;
c/ nie mamy pojęcia o trudach i obowiązkach związanych z domem;
d/ jesteśmy młodzi, aktywni, bardzo zajęci, bez przerwy w rozjazdach - to nie jest odpowiedni czas na dom;
e/ miejsce jest piękne, ale daleko od cywilizacji, na odludziu i przede wszystkim NA BEZDROŻU;

Konkluzja: jeśli naprawdę upieramy się przy rezygnacji z naszego pechowego mieszkania, to powinniśmy poszukać kolejnego lub w ostateczności kupić gotowy dom w mieście.

Trochę nam to wszystko zamąciło w głowach, więc postanowiliśmy zrobić rozeznanie.
Kupno mieszkania odpadło bardzo szybko - mieliśmy uraz po ostatnich doświadczeniach i nie chcieliśmy wdepnąć w kolejną spółdzielnię. Poza tym przekonaliśmy się, że nowe mieszkanie to opcja najdroższa, więc reasumując - bez sensu.

Odwiedziliśmy następnie firmę stawiającą domy szkieletowe pod klucz. Początkowo propozycja wydawała się kusząca - cena m2 pod klucz niższa niż cena m2 nowego mieszkania w stanie surowym. Po dokonaniu szczegółowych obliczeń okazało się jednak, że według cennika tej firmy byłoby nas stać na wybudowanie domku o powierzchni 70m2. Trochę za mało, jak na dom...

Obejrzeliśmy kilka domów "z drugiej ręki" - albo za drogie, albo ruina do kapitalnego remontu...

Na tym etapie zaczęliśmy czytać Muratora, a ja odkryłam Forum...
Błyskawiczna kalkulacja - system gospodarczy jest najtańszy, a w dodatku okazuje się, że wielu ludzi w naszym wieku i nie tylko, bez specjalistycznej wiedzy i uprzednich doświadczeń ma odwagę budować ... Do tego w większości poza miastem!

W związku z tym zaczęliśmy poszukiwania projektu. Po kilku intensywnych miesiącach decyzja zapadła: projekt M-136 z pracowni arch. Konrada Matuszewskiego z Poznania. Domek z poddaszem użytkowym, pow. 135,9m2, 5 pokoi. Do tego projekt garażu G4 Archetonu.
Projekty zakupiliśmy w zimie 2003. Wczesną wiosną chcieliśmy załatwić formalności i zabrać się za budowanie...

Ale... w wiosennym numerze Muratora znaleźliśmy reklamę firmy stawiającej domy z keramzytowych modułów przestrzennych. Zainteresowało nas to do tego stopnia, że nawiedziliśmy firmę i zaczęliśmy się nad tym poważnie zastanawiać. Dom z klocków gotowy do zamieszkania w trzy miesiące za rozsądne pieniądze... jak miło pomarzyć... Okazało się , że firma ma dopiero wypuścić nową ofertę projektową i trzeba poczekać. Ile czasu ? To kwestia najwyżej miesiąca. Po miesiącu - brak oferty. Ile jeszcze trzeba czekać? Dwa tygodnie. Po dwóch tygodniach - jeszcze miesiąc... itd..itd..itd..... Przez rzetelność, uczciwość i profesjonalizm owej firmy :evil: straciliśmy całą wiosnę.

A w czerwcu... zaczęły się problemy zdrowotne, z powodu których schody na poddasze zaczęły wyglądać złowrogo...
Decyzja - schodzimy na parter....

Zakupiony projekt został przeniesiony do archiwum domowego jako pamiątka ( no chyba, że ktoś będzie miał ochotę rzucić na niego okiem :wink: http://www.murator.com.pl/forum/viewtopic.php?t=12664&highlight= ).

I co teraz? Kolejne poszukiwania, tym razem domu parterowego...
Byliśmy już zniecierpliwieni całą sytuacją, poza tym przez te wszystkie miesiące przeanalizowaliśmy dogłębnie nasze potrzeby, wiele z nich korygując...
Dlatego przenieśliśmy w końcu wyobrażenia na papier i dostarczyliśmy naszym kolegom architektom...
W ten sposób zaczęła powstawać realna i ostateczna wizja naszego domu...

[Ella]

Rozdział 5.

... Przeżyliśmy rząd Gomułki, przeżyjemy puste półki...
/ fragment pieśni drugiego obiegu, PRL 1981 /


Ella: - Dzień dobry, poproszę o przywiezienie za trzy dni bloczków betonowych, tak jak uzgadnialiśmy dwa tygodnie temu.
Pan z Hurtowni: - Niestety, mogą być dopiero za dwa tygodnie.
E: - Przecież umawialiśmy się inaczej...
PzH: - Trzeba było pilnować. Tamte się sprzedały, a następne dopiero "dojrzewają" u producenta.
E: - W takim razie dziękuję, kupię u kogoś innego.
PzH: - Wątpię, czy to się Pani teraz uda...

Po dwóch tygodniach:

E: - Stan zero już prawie gotowy. Poproszę o przywiezienie za cztery dni moich pustaków MAX.
PzH : To możliwe nie wcześniej, niż za dwa tygodnie.
E: - Jak to? Przecież zamówiłam je i zapłaciłam za nie w całości półtora miesięca temu!
PzH: - Paaani, to było na początku marca, a teraz realizujemy przedpłaty z lutego!
E: - Czy nie można tego przyspieszyć? Będę mieć kolejny przestój na budowie, ekipa znowu wyjedzie...
PzH: - Gdyby Pani bardzo nalegała (...) , to może uda mi się ponegocjować z człowiekiem, który zrobił przedpłatę w listopadzie i jego pustaki są na placu, a sam zaczyna budowę w lipcu... ale nie mogę niczego obiecać...

/ kwiecień 2004, RP w przededniu wejścia do UE /

[Ella]

.................................................. ...........

... A na Bezdrożu nadal pustakowa cisza...

.................................................. ............

[Ella]

Rozdział 6.

Tyś pociosał stodołę w cztery dni bez mała,
Ale kto ją stodolił, by – czym jest – wiedziała?
/ Bolesław Leśmian, Stodoła /


Ciszy w końcu się znudziło i poszła sobie.
Jej miejsce zajęła dość hałaśliwa ekipa pana Gucia.
Przy wtórze skrzeczącego magnetofonu i pohukiwań dziarskiej drużyny zaczęło wyłaniać się z ziemi... no właśnie, co?

Pan Kierowca Od Dachówek (po ujrzeniu murów ukoronowanych więźbą z kratownic): - Paaani, wy tu chyba mieszkać nie będziecie !?
Ella: - ???!!!
PKOD: - Paaani, toż to przecie wygląda jak zakład produkcyjny !!!
E: - ???...
PKOD: - Eeeee, toż to dom bez okien – same drzwi !

Jakieś trzy tygodnie później kolejny Pan Kierowca (Od Bloczków Na Ścianki Działowe) podzielił się identycznymi refleksjami...


Taaa.... A miało być tak pięknie...

Ale cóż, wszystko według planu....
A plan był następujący: połączyć szlachetne pobudki harmonijnego wtopienia się w istniejący krajobraz z wymierną korzyścią praktyczną – nierobienia wrażenia na pewnej kategorii zaangażowanych turystów – kolekcjonerów...
Gdyby dom powstawał w dolnej, udrożnionej części Arkadii, w otoczeniu podmiejskich willi, mógłby przywdziać zupełnie inne piórka.
Ale tu, na półdzikim Bezdrożu , inspiracja mogła być tylko jedna : Stodoła Sąsiada.
Wprawdzie proporcji nie udało się dokładnie skopiować ze względu na założoną parterowość domu, ale kąt dachu jak najbardziej. Dumne stodole wrota zaistniały potrójnie, w postaci dwóch bram garażowych oraz podobnych gabarytów wyjścia na taras (szyba 2,5/3m). A że na dodatek większość okien to porte-fenetre, całość podziurawionego muru wzbudzała słuszny niepokój Panów Kierowców ...
Ekstrawaganckim odstępstwem od wzoru, którego jakoś nie mogłam sobie odmówić, jest dwubryłowość , czyli zderzenie pod kątem prostym dwóch stodółek .
I w tej oto literce T został upchnięty cały nasz domowy wszechświat.