Zastosowanie i skutki zdrowotne
Xylamity na masową skalę zaczęto stosować od 1965 roku. Ich popularyzację prowadzono także za pomocą etykiet na zapałkach.
Xylamity są bardzo skutecznymi środkami konserwującymi drewno, lecz wydzielają substancje o nieprzyjemnym zapachu i powodujące ból głowy. Początkowo sprawę lekceważono, licząc na przemijający charakter skutków ubocznych, jednak problemy zdrowotne ulegały nasileniu.
U osób przez wiele lat narażonych na wdychanie oparów Xylamitu stopniowo występowały: pogorszenie ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia, duszności, omdlenia, zaburzenia snu, nudności, wymioty.
Niektóre chlorofenole (np. 2,4-dichlorofenol) mają stwierdzone właściwości rakotwórcze[2]. W 1979 r. zaprzestano produkcji Xylamitów jasnych, a w 1986 – Xylamitów ciemnych.
W roku 1987 Xylamity straciły atesty Państwowego Zakładu Higieny (Xylocolor w 1989), jednak stosowane były (nielegalnie) jeszcze w pierwszej połowie lat 90.
Obecność Xylamitu w pomieszczeniu sugerować może unosząca się w powietrzu nieprzyjemna, uciążliwa, dusząca, chemiczna, niekiedy bardzo intensywna woń przypominająca zapach ulatniającego się gazu, ustępująca po wietrzeniu, lecz stale powracająca. Czynnikiem ryzyka jest obecność w pomieszczeniu podłóg, boazerii i innych drewnianych elementów wykończenia wnętrz pochodzących z okresu przed 1993 r.
Sposoby eliminacji Xylamitu z otoczenia na zewnątrz budynku
– zabezpieczyć stare drewno nowoczesnym impregnatem, nałożyć na jego wierzch najlepiej kilka warstw farby (dobrze kryjącej) – olejnej, ftalowej, chlorokauczukowej lub bitumicznej, bądź lakieru (olejnego, ftalowego) w celu uszczelnienia powłoki,
– wewnątrz budynku – doraźnie nałożyć na drewno kilka warstw farby bądź lakieru kryjącego (olejnego, ftalowego), najlepiej całkowicie i dokładnie usunąć stare drewniane elementy podłogi bądź ściany łącznie z podkładem tj. ślepą podłogą, legarami, podwalinami.
Prace związane z usuwaniem elementów zawierających Xylamit należy wykonywać z użyciem środków ochrony osobistej, czyli kombinezonu ochronnego np. polipropylenowy kombinezon malarski, rękawic (kauczukowe, neoprenowe lub nitrylowe) oraz okularów ochronnych i półmaski filtracyjnej (np. MP12/5, M3100) z pochłaniaczem o klasie ochrony co najmniej ABEK1.