Zapal świeczkę...

[ponury63]

Anna Świrszczyńska

"Padam na ziemię"

Padam na ziemię,
ustami do czarnej ziemi.
Mówię: Boże, którego nie ma,
nie daj, żebym zrobiła krzywdę
człowiekowi.

Niech mi wpierw odpadnie ręka,
niech mnie spali
piorun.

Padam na ziemię,
ustami do żywej ziemi.
Mówię: Boże, którego nie ma
na najdalszej gwieździe,
który jesteś we mnie,
Boże doskonały, jak ja jestem nikczemna,
Boże okrutny,
oddaję ci na krwawą ofiarę
największe szczęście
mojego życia.

[chmurka]

ZEGARMISTRZ ŚWIATŁA

Tadeusz Woźniak


A kiedy przyjdzie także po mnie
Zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtać błękit w głowie
To będę jasny i gotowy


Spłyną przeze mnie dni na przestrzał
Zgasną podłogi i powietrza
Na wszystko jeszcze raz popatrzę
I pójdę nie wiem gdzie na zawsze

[ogienek]

Asyż 2002 /ot św. Franciszek i retoryka telewizyjna - wiersz?
( czarny_orfeusz )


kto ci poddał tę niedobrą myśl
odcięłaś ptaki z moich ramion
równowaga nasza
była wspólną równowagą
jeżeli upadam na twarz
jeżeli długo się nie podnoszę
to albo się modlę
albo umarłem

[chmurka]

Jeremi Przybora nie żyje



W wieku 88 lat zmarł Jeremi Przybora - jeden z najwybitniejszych twórców w historii polskiej sztuki estradowej po II wojnie światowej. Był pisarzem, aktorem i współtwórcą "Kabaretu Starszych Panów". Zmarł dzisiejszej nocy.

(') (') (')

"ZIMY ŻAL"

Wiosna, wiosna już w powietrzu,
człowiek,kwiat i ptak ją przeczuł.
Ile do niej jeszcze dób-liczą usta,pąk i dziób.
A ja wcale nie w zapale i zachwytem się nie palę,
bo mi- starszy jestem czym- tym bardziej szkoda zim.

Zima trudna, zima brudna, zima nudna- żaden bal.
Zima ziębi, zima gnębi,ale zimy, zimy żal.
Zima mrozi,zima grozi,nie dowozi, w zaspach tkwi.
Ale mimo zmartwień z zimą-żal tej zimy, zimy mi.

Mało co mnie bawi w zimie-ani zamieć, ani wymieć.
A w zakresie łyżew, nart- mi nie dopisuje hart.
Kiedy mróz na rtęć napiera i wypiera niżej zera-
Już cholera trzęsie mnie! A jednak myślę że

zima trudna...itd

Skąd po zimie moje żale?Nie szaleję w karnawale.
Czemu żegnam w moll, nie w dur nienajlepszą z roku pór?
Może to mnie właśnie smuci,że ta sama już nie wróci,
że z szelestem zdartych dat upłynął życia szmat...

Życie trudne , życie żmudne , życie nudne- żaden bal.
Życie ziębi , życie gnębi , ale życia , życia żal.
Życie mrozi, życie grozi, nie dowozi, w zaspach tkwi,
Lecz choć- tycia
radość z życia-
żal jest życia, życia mi.

[chmurka]

Jeremi Przybora"

"Pieśń o wiośnie"


Kto sprawił ,że ptaszek zaśpiewał?
To wiosna!To wiosna!
Że krzewy zakwitły i drzewa?
To wiosna!To wiosna!
Kto tyle uczynił zieleni?
To wiosna!To wiosna!
Na ławkach rozrzucił tych leni?
To wiosna!

Kto smutki roztapia i śniegi?
Kto sypie fiołki? I piegi?
Kto wiatrem tak psoci sukienkom
I każe się wstydzić panienkom?
Kto puścił gołąbka w zaloty?
To wiosna!To wiosna!
Kto tyle uczucia wlał w koty?
To wiosna!To wiosna!
Kto pieśń dał słowikom miłośną?
To wiosna! To wiosna!
I - ludzkie westchnienia zaroślom?
Wiosna!Wiosna!

[chmurka]

Jeremi Przybora

"Weltszmerc"

Roztopiło ci się słonko nagle w plusze,
choć powinno obiektywnie wszystko grać.
Transcendentny spokój kładzie się na duszę-
coś dziwnego się zaczyna w tobie dziać.

W innych krajach nazywają to "weltszmercem"
i tabletki na to różne muszą brać.
A Słowianin z duszą jasną, rzewnym sercem,
musi na to wziąć i komuś w mordę dać.

I dopieroż to okrutne są katusze,
gdy dokoła taka pustka ,że psiamać!-
tu się czuje:dać po mordzie komuś muszę,
a tu nie ma -a tu nie ma komu dać.
W mordę dać-
w mordę dać.
Nie ma komu w mordę dać.

To nie musi wcale być antagonista-
taki facet na uboczu może stać.
Bezinteresowna chęć to jest i czysta-
można nawet go przeprosić i mu dać.
W mordę dać-
w mordę dać.
Przeprosiwszy, w mordę dać.

[chmurka]

Jeremi Przybora


"ZĄB ZUPA DĄB"


Przed drzwiami do dentysty
siedzimy według listy-
we wzroku mamy szklisty
polarny strachu ziąb.
Cierpienia szare cienie
czekamy na cierpienie-
co dłuższe ma korzenie
niż obolały ząb.

Oj!
Ząb zupa dąb zupa ząb
dąb zupa ząb zupa dąb ząb dąb
Ząb zupa ząb zupa ząb dąb


Gdy zadmie bólu trębacz
w zepsutą konchę zęba-
gdy włosy staną dęba,
a oko wpadnie w głąb-
w cierpienia futerale
płoniemy od zapaleń,
tańczymy nerwów balet,
złorzecząc na ten ząb.

Oj!
Ząb zupa dąb...itd

Lecz kiedy się wyczerpie
kontyngent naszych cierpień
i w nagłej bólu przerwie
zakwitnie ulgi klomb-
wyjdziemy od dentysty
skąpani w szczęściu czystym,
jedynym, rzeczywistym-
że nas nie boli ząb.

Oj!
Ząb zupa dąb...itd

I zamiast w życiu wcale
nie szukać innych zalet
i się radować stale,
gdy ból nie krzywi gąb-
my znów będziemy chcieli
pieniędzy i niedzieli,
i innych dupereli,
wciąż ostrząc na nie ząb.

[Luśka]

Jeremi Przybora

Śmierć Anioła

Nad grobem szlachetnego pana
Ni wdowa po nim zapłakana,
Ni przyjaciele nie bywają już.
Lecz jakaś nieznajoma postać
Nie może się z tym grobem rozstać
Od zórz porannych do wieczornych zórz.
Czemu tak płacze, łka dlaczego?
Kim był ten obcy dla zmarlego?
Któż na pytanie to odpowie, któż...
Aż nagle z worka wyszło szydło
Wiatr targnął płaszczem, odkrył skrzydło.
Ach, to po zmarłym płacze Anioł Stróż.

W odwiecznych księgach i rocznikach
Nie notowano nieboszczyka,
Po którym by tak płakał Anioł Stróż,
Po którym czuwałby przy grobie
I ciągle we łzach i w żałobie
Już mu bez niego istnieć ani rusz.
Nawet odrzucił nowy przydział,
Czegoś takiego Bóg nie widział.
Więc Go ogarnia na Anioła gniew.
Anioł Stróż Boga się nie boi
Nad przyjaciela grobem stoi,
Choć na niebiosach Stwórca marszczy brew.

Nad grobem jasna twarz Anioła,
A czarne chmury dookoła,
Zza chmur wygląda gniewna Pana twarz.
Z odkrytą głową Anioł boso
Rozpaczy po człowieku posąg
Wciąż przy mogile jego pełni straż.
I póty w żalu trwa serdecznym,
Aż ulitował się Przedwieczny
I z czoła Jego gniewu obłok znikł.
I nieśmiertelność mu odbiera,
I pada Anioł i umiera...
A nad Aniołem już nie płacze nikt.

[Luśka]

Jeremi Przybora

Odjadę z tego peronu

Odjadę z tego peronu
Za parę krótkich lat,
Gdy jesień płachtą czerwoną
Do drogi da mi znak.
Z niedużym wsiądę bagażem
Do jednej z pierwszych klas,
Bo będę już dygnitarzem
Lub ulubieńcem mas.
Nie będzie za mną źrenic
Patrzących z żalem w dal.
To dobrze, bo i mnie nic
Nie będzie jechać żal.

Odjadę z tego peronu
W jesienny, chłodny świat
W tę podróż wymarzoną,
O której śnię od lat.
Czas trochę będzie się dłużył
Choć wkoło piękna wieś,
Bo będzie mnie z tej podróży
Ktoś oczekiwał gdzieś.
Lecz jakoś sobie skrócę
I dopasuję czas.
Poczytam coś, ponucę,
Przekąszę co i raz.

Odjadę z tego peronu
Za parę krótkich lat,
Gdy jesień złoto z jesionów
Wytopi akurat.
Na małą po mnie stacyjkę
Dziewczyna wyjdzie co
Dziewczęta inne to przy niej
Zupełnie zwykłe są.
Bukiecik da mi kwiatków
Czym wzruszy mnie do łez
I cicho szepnie "Dziadku
To fajnie, żeś już jest"

[chmurka]

Jeremi Przybora

Kuplety starszych panów


I znaleźliśmy się w wieku - trudna rada -
że się człowiek przestał dobrze zapowiadać.
Ale z drugiej strony również cieszy się -
że się również przestał zapowiadać źle.

Starsi Panowie, Starsi Panowie,
Starsi Panowie dwaj!
Już szron na głowie, już nie to zdrowie -
a w sercu ciągle maj!

I ta trwoga, i ta trwoga - trudna rada -
że się nie wie, czy się człowiek dla dam nada.
Ale z drugiej strony chwili takiej wdzięk -
gdy rozwieje dana dama taki lęk!

Starsi Panowie..

Trudna rada - jeśli chodzi o karierę,
to nie będzie - już nie będzie się premierem.
Ale z drugiej strony weźmy - co tu kryć -
jak to długo tym premierem trzeba być.

Starsi Panowie... itd.

Za granicę raczej nikt już nas nie wyśle -
zostaniemy, trudna rada, my przy Wiśle.
Ale z drugiej strony też się cieszy człek -
z geografii znając gorszych parę rzek...

Starsi Panowie... itd.

[chmurka]

Jeremi Przybora

Nie deptać trawników


Nie deptać trawników! Nie deptać trawników!
Deptanie trawników to hańba trzewików.
Bo trawnik zdeptany jak cześć lub uczucie
Jak krew pozostawia chlorofil na bucie.
Wojskowy i cywilu!
Nie marnuj chlorofilu!

Nie deptać trawników! Nie deptać trawników!
W trawnikach bez liku jest polnych koników.
I polne tam klaczki, i polne źrebaczki,
Ogierki, wałaszki - ojej!
Deptanie dla tych stworzeń
To pasmo upokorzeń.

Nie deptać trawników! Nie deptać trawników!
W trawnikach milutko jest żyć krasnoludkom.
To pszczółkę pocieszą, to muszkę powieszą,
To sami się śmieszą - haha!
Deptanie trawy w skutkach
Wypiera krasnoludka.

[chmurka]

Jeremi Przybora


Piosenka jest dobra na wszystko


Piosenka jest dobra na wszystko:
piosenka na drogę za śliską -
piosenka na stopę za niską -
piosenka podniesie ci ją!
Piosenka to sposób z refrenkiem
na inną nieładną piosenkę -
na ładną niewinną panienkę -
piosenka, the song, la chanson.
Piosenka to jest klinek na spleenek -
na brzydki bliźniego uczynek -
na braczek rzucony na rynek -
na taki jakiś nie taki ten byt.
Piosenka pomoże na wiele:
na co dzień, jak i na niedzielę -
na to, żebyś ty patrzył weselej -
piosenka, canzona, das Lied.

Po to wiążą słowo z dźwiękiem
kompozytor i ten drugi,
żebyś nie był bez piosenki -
żebyś nigdy jej nie zgubił -
żebyś w sytuacji trudnej
mógł (lub mogła) westchnąć z wdziękiem:
"Życie czasem nie jest cudne,
ale przecież mam piosenkę".

Piosenka jest dobra na wszystko:
piosenka na drogę za śliską -
piosenka na stopę za niską -
piosenka podniesie ci ją!
Piosenka to sposób z refrenkiem
na inną nieładną piosenkę -
na ładną niewinną panienkę -
piosenka, the song, la chanson.
Piosenka to jest klinek na spleenek -
na brzydki bliźniego uczynek -
na braczek rzucony na rynek -
na taki jakiś nie taki ten byt.
Piosenka pomoże na wiele:
na co dzień, jak i na niedzielę -
na to, żebyś ty patrzył weselej -
jej słowa, melodia i rytm.

[jprzedworski]

Pan Jeremi Przybora był zawsze człowiekiem uprzejmym i delikatnym. Któregoś zimowego dnia, a były to czasy prawdziwych zim, pracowicie odkopywał spod wielkiej zaspy swój samochód. Gdy go już całkiem odkopał, stwierdził, że to nie jego. Mruknął pod nosem "Przepraszam" i zakopał z powrotem.

Tę anegdotę powtarzam za Magdą Umer

Piotrusiu Panie

sł. Jeremi Przybora
muz. Janusz Stokłosa

Piotrusiu Panie czyś ty pan
Czy chłopiec z krain gwiezdnych
Dlaczego wprawiasz mnie w ten stan
Tajemny i bolesny
Kim jesteś chłopcze czyś jest złem
Co rzuca czar na dzieci
Czy tylko ich i moim snem
Czy tylko ich i moim snem
Co też jak sen odleci
Co też jak sen odleci

Piotrusiu Panie czyś ty pan
Co chce panować władczo
Nad dziećmi których serca mam
Do szczęścia nie wystarczą
Piotrusiu czuję straszny lęk
Że plany snujesz niecne
A w głębi serca także chcę
A w głębi serca bardzo chcę
Byś był mi czwartym dzieckiem
Mym dzieckiem

Piotrusiu Panie został cień
Po tobie od księżyca
I wiem nadejdzie taki dzień
Że wrócisz go odzyskać
Tak boję się że znikniesz mi
Z bezbronną mą gromadką
A jednak ciągle mi się śni
Że jestem ciągle mi się śni
Twą niepotrzebną matką twą matką

Piotrusiu Panie twoja twarz
Jest przecież twarzą dziecka
Kim jesteś że w spojrzeniu masz
Moc co jest czarodziejska
Docierasz nim na samo dno
Dorosłej duszy mojej
I ciebie boję się i o
I ciebie boję się i o
O ciebie też się boję
O ciebie też się boję

[ponury63]

Dnia 7 marca 1997 roku zmarła Agnieszka Osiecka (ur. 1936), poetka, prozaik, dziennikarka, znana przede wszystkim jako autorka tekstów blisko dwóch tysięcy piosenek. Pisała również sztuki, musicale i dramaty muzyczne



Agnieszka Osiecka

"Pożegnanie z poetką"

Gdy zniknie z gazet szpalt twój ostatni rym,
a twój srebrny alt rozpłynie się jak dym,
tam na obłoku hen, nie zapominaj nas,
niech ci się wieczny sen rozjaśnia raz po raz.

Czasem zanuć sobie o nas od niechcenia,
do widzenia, do widzenia, do widzenia,
my po kilku długich zimach i jesieniach
zasiądziemy obok ciebie, do widzenia.
Charakteru i figury tam nie zmieniaj,
do widzenia, do widzenia.
Zostajemy tu na ziemi jak sieroty,
czasem przefruń tuż nad nami jako motyl.

Gdy zniknie z naszych klap twój ostatni włos,
sforę nowych bab przyniesie hojny los,
tam na obłoku hen surowo nie sądź nas,
niech ci się wieczny sen rozjaśnia się raz po raz...
Czasem zanuć sobie od nas od niechcenia -
do widzenia, do widzenia, do widzenia,
my po siedmiu przedpokojach, siedmiu sieniach
zasiądziemy obok ciebie - do widzenia.
Pozostaniesz w naszych sercach i marzeniach,
do widzenia, do widzenia, do widzenia.
My jesteśmy tu na ziemi naprzeciwko,
zamów dla nas tam na górze małe piwko.





"Pijmy wino za kolegów"

Nie paliłeś dawniej tyle co dziś.
Zapałka ci drży,
nielekko nam iść.
Wlejmy kroplę gorzkich żalów do szkła.
Nie wstydźmy się słów, nie bójmy się dnia.

Pijmy wino za kolegów,
którym szczęścia w życiu brak.
Za tych, którym zawsze idzie nie tak;
kobiety nie te i zimy zbyt złe.
My, co mamy ciepłą strawę i kąt,
opinię jak łza - przepustkę na ląd.
Pijmy wino za kolegów,
co się niby iskry tlą,
których jakiś Bóg przeznaczył na złom.
Pociągi nie te, pogody zbyt złe.
My, co mamy mocne zdrowie jak skaut.
Nie czeka nas głód, nie grozi nam aut.
Pijmy wino za kolegów, których wciąż omija raut.

Idźmy w taniec malowany na szkle,
bo żona ma żal, do tańca się rwie.
Pijmy wino za kolegów do dna,
bo oni - to my, a my - to już mgła.
Pijmy wino za kolegów do dna,
Bo oni - to my, a my - to już mgła.
Pijmy wino za kolegów do dna,
bo oni - to my, a my - to już mgła.

[ponury63]

Agnieszka Osiecka

"Nie zabijaj mnie powoli"

Gdy mnie będziesz już miał dosyć,
to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Wiem - ładniejsza jest dziewczyna,
gdzieś pełniejsza szklanka wina
i weselszy ptak.
Tylko jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Są kobiety wampiryczne
i są światy bardziej śliczne
niż na przykład ja.
A więc jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Skoro wiem, że nie ma piekła,
będzie dobrze bym uciekła
byle z kim i byle gdzie.
A więc jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Gdy mnie będziesz już miał dosyć,
to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli,
nie zabijaj mnie powoli,
nie zabijaj powoli tak.

BIAŁY KRZYŻ (CZERWONE GITARY)
sł. J. Kondratowicz
muz. K. Klenczon



Gdy zapłonął nagle świat,
Bezdrożami szli przez śpiący las.
Równym rytmem młodych serc
Niespokojne dni odmierzał czas.


Gdzieś pozostał ognisk dym,
Dróg przebytych kurz, cień siwej mgły.
Tylko w polu biały krzyż nie pamięta już,
Kto pod nim śpi.


REF:
Jak myśl sprzed la--at, jak wspomnień ślad
Wraca dzi-iś pamięć o tych, których nie ma.

Żegnał ich wieczorny mrok,
Gdy ruszali w bój, gdy cichła pieśń.
Szli, by walczyć o twój dom
Wśród zielonych pól, o nowy dzień.

REF: Jak myśl sprzed la-at ...

Bo nie wszystkim pomógł los
Wrócić z leśnych dróg, gdy kwitły bzy.
W szczerym polu biały krzyż
Nie pamięta już, kto pod nim śpi ...

brzoza

***(odchodzący mają oczy niewesołe )

Halina Poświatowska

odchodzący mają oczy niewesołe
pozostali mają smutne oczy
gdzie jest mądrość?

latem zakwita w słoneczniku
żeby się zmienić w oleiste ziarno

na płocie czają się wróble
w zaroślach - oczy kotów

i sen - długi jak myśl o futrze
mruczącym ciepłem

Idź swoją drogą

sł. Jonasz Kofta
muz. Eward Dębicki

Ty mnie przy sobie nie zatrzymuj
Ja zawsze byłam tylko swoja
Gdy jesteś z wiatru, jestem z dymu
A nie ma mnie, gdy nie ma ognia
Gdy jesteś z wiatru, jestem z dymu
A nie ma mnie, gdy nie ma ognia

Idź, idź
W swoją stronę idź
Tyle stron ma świat
Ja wiem, że łzy są słone
Idź, idź
W swoją stronę idź
Tyle stron ma świat
A droga trwa

Pomiędzy nas są podzielone
Wiatry i słońca, burze, cisze
Każdy odejdzie w swoją stronę
Droga nam serca ukołysze
Każdy odejdzie w swoją stronę
Droga nam serca ukołysze

Idź, idź
W swoją stronę idź
Tyle stron ma świat
Ja wiem, że łzy są słone
Idź, idź
W swoją stronę idź
Tyle stron ma świat
A droga trwa