Pamiątki - kącik wymiany myśli i wrażeń

a we mnie taka muzyka
że wszystkie cykady zagłuszam
i blasku
że świateł nie starczy
i rzeka krwi
więcej niż oceany

nie szkodzi
że tak póżno
teraz wiem
warto było
przedreptać
w czekaniu
na ciebie

Adam Mickiewicz "Rozmowa"

Kochanko moja ! na co nam rozmowa ?
Czemu, chcąc z Tobą uczucia podzielać,
Nie mogę duszy prosto w duszę przelać ?
Za co ją trzeba rozdrabniać na słowa,
Które nim słuch twój i serce dościgną,
W ustach wietrzeją, na powietrzu stygną ?

Kocham, ach ! kocham, po sto razy wołam,
A ty się smucisz i zaczynasz gniewać,
Że ja kochania mojego nie zdołam
Dosyć wymówić, wyrazić, wyśpiewać;
I jak w letargu, nie widzę sposobu
Wydać znak życia, bym uniknął grobu.

Studziłem usta daremnym użyciem,
Teraz je z twymi chcę stopić ustami
I chcę rozmawiać tylko serca biciem
I westchnieniami, i całowaniami,
I tak rozmawiać godziny, dni, lata,
Do końca świata i po końcu świata...

"Będę czekać"

Będę czekać na Ciebie
dopóki słońce ogrzewa
Będę czekać na Ciebie
dopóki rosną
trawa i drzewa

Będę czekać na Ciebie
dopóki istnieje noc, dzień
Będę czekać na Ciebie
dopóki człowiek
ma cień

Będę czekać na Ciebie
dopóki wiatr cichy wieje
Będę czekać na Ciebie
dopóki istnieje
czekanie istnieje

[ponury63]

Wątek się nam pięknie rozwija... witajcie Goście z krainy łagodności...

Wojtek Belon

"Jakże blisko"

Jakże blisko zostało mi
Do końca tej podróży
Przyśpieszam więc Ikara lot
By cię ujrzeć
I niczym ćma do butelki lgnę
By się upić
I śmieję się wciąż śmieję się
By cię wzruszyć

Jak wiele świetlnych minęło lat
A pozostało ile ciemnych dni
Wiele lat wiele świetlnych lat
Ciemnych dni

Życie jest pono kołem co się toczy
W warunkach dialektycznie określonych
Lecz wszechświat gdzie nie ogarniesz
Galaktyk ciąg nieogarniony
Gdzie zwykła pieśń człowieka
Który spokoju pozbawiony
Gdzie ty i ja. ty i ja
Gdzie dom nasz domu spragnionych

Jakże blisko zostało mi
Do końca tej podróży
Więc śmieję się wciąż śmieję się
By cię wzruszyć

[ponury63]

Znalazłem piękne słowa... jakże wielka zachęta do pisania...

Nie wszystkie wiersze, które powstają są wysokiego lotu. Nie we wszystkich wierszach napięcie duchowe osiąga maksimum. Czy wiersze o mniejszym napięciu energetycznym mamy zniszczyć? Ależ nie. Świadczą one, że jesteśmy ludźmi - że przechodziliśmy także doliną.
ZBIGNIEW JERZYNA [z recenzji tomiku J. Gzowskiej]


Janina Gzowska

"Jestem"

Jestem ... jestem potrzebna
każdej chwili ...
wzywają mnie
wygarniają z ramion echa
mamiąc luksusem
ocalenia marzeń
i biegiem ... po jutro

W każdym dniu
czuję swoją obecność
wszędzie ...

stos książek
przeczytanych i jeszcze nie
napisane i nie napisane listy
do bliskich
do siebie

W każdym dniu
w tych prześwietlonych ciszą
korytarzach labiryntu
chaosu milczenia
potrafię nieźle żyć
... bez słów które się rozbiegły

sama s t a j ę s i ę słowem
więc - jestem



"owoc szczęśliwego poznania"

niepotrzebne mi są znaki rozpoznawcze
odkąd pozostaję w jednym z twoich dni tygodnia
miast
na zawsze
na chwałę dnia
mimo złych zmierzchów
i świtów pełnych skrzydeł
z dojrzałym owocem szczęśliwego poznania

[ponury63]

Edward Stachura

"Jest już za późno, nie jest za późno"

Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć,
Tęskność zawrotna przybliża nas.
Zbiegną się wreszcie tory sieroce naszych dwu planet,
Cudnie spokrewnią się ciała nam.

Jest już za późno!
Nie jest za późno!
Jest już za późno!
Nie jest za późno!

Jeszcze zdążymy tanio wynająć małą mansardę
Z oknem na rzekę lub też na park,
Z łożem szerokim, piecem wysokim, ściennym zegarem;
Schodzić będziemy codziennie w świat.

Jest już za późno!
Nie jest za późno!
Jest już za późno!
Nie jest za późno!

Jeszcze zdążymy naszą miłością siebie zachwycić,
Siebie zachwycić i wszystko w krąg.
Wojna to będzie straszna, bo czas nas będzie chciał zniszczyć
Lecz nam się uda zachwycić go.

Jest już za późno!
Nie jest za późno!
Jest już za późno!
Nie jest za późno!

[ślivka]

Ponuraczku,widzę,że w inny rodzaj nałogu wpadłeś,jak ślivka w kompot

[ponury63]

bo ja się szybko uzależniam od dobrego słowa...

Jan Twardowski

Razem"

Nadzieja i rozpacz
radość i ból
niewiara i wiara
czas coraz szybszy
trwanie jak ciemność
to za daleko
i już niedługo
dom pełen bliskich
i bez nikogo
człowiek co szuka
anioł co nie wie

tak jak dwa jeże sobą zdziwione
szukają razem miejsca dla siebie



"Różne samotości"

Przyszedłem ci podziękować
za samotności różne
za taką gdy nie ma nikogo
lub gdy się razem płacze
i taką że niby dobrze
ale zupełnie inaczej
za najbliższą kiedy nic nie wiadomo
i taką że wiem po cichu ale nie powiem nikomu
za taką kiedy się kocha i taką kiedy się wierzy
że szczęście się połamało bo mnie się nie należy
jest samotnością wiadomość
list dworzec pusty milczenie
pieniądz genialnie chory
minuty jak ciężkie kamienie
czas zawsze szczery bo każe iść dalej i prędzej
mogą być nawet nią włosy
których dotknęły ręce

są samotności różne
na ziemi w piekle w niebie
tak rozmaite że jedna
ta co prowadzi do ciebie

[overs]

Ukryci w konstelacji

Oboje na firmament
uciekniemy z ziemskiego nie-raju
w blaski kaprysów bożych ukształtowane w konstelacje

istoty wiecznie niezaspokojone swego istnienia niewiecznego

tam się spotkamy jaśniejąc aureolą nieświętego świata
promem promieni wiezieni w ciżbę ramion
scałowani więźniowie skazani na myśli wyłącznie o sobie

tam się kochamy
pod Wielkim Wozem
spięci pięciolinią iskrzącą migotaniem nut

tam się chowamy
przed ludzkim płodem
by nas nie zobaczył patrząc na nas dwoje.

Z. Matyjaszczyk

Za daleko

Złapany w tym domu
Schwytałem sam siebie w sidła swojego umysłu
Nie ma miejsca na ruch
Co bym dał za głębszy oddech
Gdzie chaos ma mnie za jeńca
Gdzie nie ma znaku wyjścia
Gdzie podsycam ten ogień swoimi uczuciami

[Smok]

J. Hartwig - Dusza

Przez całe życie jest nieśmiertelna
działając w śmiertelnym ciele
Ciałem myśli i czuje bywa poważna i żartobliwa
ciałem dotyka i kocha i patrzy
i szaleje i krzyczy i boli ją i nienawidzi
Jakże będzie to czynić pozbawiona ciała
Kiedy myślimy o tej która odeszła
też oblekamy ją w ciało
mówiąc: spotkamy się wkrótce
i staramy się utrzymać ja przy sobie
choć zawsze pragnęła mieć więcej przestrzeni

NIE MA radosnych wierszy
wiersz rodzi się tak jak dziecko
najpierw musi być ból
a jeszcze lepiej
strach

wiersz to zwyczajna reakcja na bodziec

wiersz mówi światu: ani kroku dalej
tu zaczynam się ja

Ci co spać nie mogą
rankiem budzeni trwożnie
chłepcą zimne kakao
duszą w rękach gazetę
I snują sie jak umarli
w tramwaju dosypiając
czekają na zegarek
co im szczęście pokaże

[Werset]

i jeszcze obrazy i dźwięki
zapachy i kolory
pod sklepieniem
się telepią
krótka chwila
ciągnie się w wieczność
powolnym tramwajem
ze zgrzytem kół
na krzywych szynach
życia

[ponury63]

Brawo Goście... mam tylko jedną prośbę... jeśli jest to wiersz czyjś, ściągnięty z sieci czy przepisany, proszę bardzo o Autora...
nie jesteśmy antologią, ale robimy co możemy
a wiersze własne, intymne, anonimowe, zbliżają ten wątek do tego co chciałem uzyskać zakładając go...
Dziękuję...

Jan Lechoń

"Apokryt"

Twych ust przeciągła słodycz, smak nie do nazwania,
Twych oczu głąb bezdenna, smutek przeraźliwy,
I głos twój monotonny, głęboki a tkliwy,
To wszystko mnie ku tobie, zwątpiałego skłania.

I kiedy twoje usta ustami otwieram,
Czuję jakbym mej duszy znów otwierał blizny,
I piję z nich te słodkie, duszące trucizny,
Z których moc mam do życia, od których umieram.

Lecz czego chcę najwięcej, umykasz mi zdradnie
I kiedy jestem z tobą o szarym wieczorze,
Całuję twoje oczy i widzę w nich morze.
Serce twe jak perła. Leży w morzu na dnie.

Zapłakana - twarda poduszka,
zaciśnięte - uparte pięście...
Tyżeś, tyżeś to ze mną w tej dobie,
niezdobyte, dalekie szczęście!...
Och, twarz twoja zimna od szronu
jak głaz ścienny z naszej uliczki...
Kapią, kapią łzy ciepłe po włosach
na rumiane gorączką policzki!
Na szerokim stałam dziedzińcu,
okna wszystkie miały połysk wrogi,
a kamienie były z nimi w zmowie
I jak ciernie wpijały się w nogi;
Cała w złoto burych sobolach
przechodziła prześliczna dama
i krzyknęły lipy wielką radością
i w zawiasach podniosła się brama,
jak maleńkie puszyste kule
wyprężyły się w bruku kamyki
i poniosły ją same do domu
atłasowe, asfaltowe chodniki.
Położyłam się, przywarłam do progu,
zacisnęłam uparte pięście...
Tyżeś, tyżeś to przy mnie w tej dobie,
niezdobyte, dalekie szczęście?

Sen - kasia

[ponury63]

Jacek Kaczmarski

"Krzyk (Munch)"

Dlaczego wszyscy ludzie mają zimne twarze?
Dlaczego drążą w świetle ciemne korytarze?
Dlaczego ciągle muszę biec nad samym skrajem?
Dlaczego z mego głosu mało tak zostaje?
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy!
A! Zatykam uszy swe!
Smugi w powietrzu i mój bieg
Jak prądy niewidzialnych rzek
Mój własny krzyk, mój własny krzyk ogłusza mnie!
A! Zatykam uszy swe!
Mój własny krzyk, mój własny krzyk ogłusza mnie!

Kim jest ten człowiek, który ciągle za mną idzie?
Zamknięte oczy ma i wszystko nimi widzi!
Wiem, że on wie, że ja się strasznie jego boję,
Wiem, że coś mówi, lecz zatkałam uszy swoje!
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy
A czy ktoś zrozumie to?!
Nie kończy się ten straszny most
I nic się nie tłumaczy wprost
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno!
A! Czy ktoś zrozumie to?!
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno!

Mówicie o mnie, że szalona, że szalona!
Mówicie o mnie, ja to samo krzyczę o nas!
I swoim krzykiem przez powietrze drążę drogę,
Po której wszyscy inni iść w milczeniu mogą...
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy!
A! Ktoś chwyta, woła - stój!
Lecz wiem, że już nadchodzi czas
Gdy będzie musiał każdy z was
Uznać ten krzyk, ten krzyk, ten krzyk z mych niemych ust
Za swój!!!

1978

Ponury, przypomniałeś mi najlepsze lata


A jednak po nas coś zostanie
czas zatrzyma na chwilę,
twarz rozluźni spiętą zakłamaniem
i spokój da, gdy niepokoju tyle.

A jednak po nas coś zostanie
... co może jest nowe.
A jednak po nas coś zostanie
choćby ta cisza... wyrzeźbiona słowem.