Pamiątki - kącik wymiany myśli i wrażeń

[chmurka]

Cztery ściany świata


Przed ścianą dźwięku stoją głusi
Modlą się do muzyki
Kiedy nie pragniesz, kiedy musisz
Lepiej być nikim

Przed ścianą płaczu stoją błazny
Śmieszą ich cieni własnych podrygi
A śmiech ich pusty, śmiech ich straszny
Lepiej być nikim

Przed ścianą światła stoją ślepi
I patrzą bez zmrużenia powiek
O tym co świeci wiedzą lepiej
Niż zwykły człowiek

Pod ścianą straceń stoi heros
Patrzy oprawcom w oczy
Pali ostatni swój papieros
Na skraju nocy

Jest świat ze ścian
Rosnących w górę
W nim traci wartość słowo
Ja stoję przed zwyczajnym murem
I walę w niego głową

Jonasz Kofta

[Piątka]

Modlitwa mojego wieku


Ty który śmieszne kawki
nauczyłeś latać
Ty który jesteś z tego
i nie z tego świata

Uchowaj dzisiaj od nienawiści
Moje serce moje oczy moje myśli

Ty który stworzyłeś
jaśminu gałązkę
Ty który orzech włoski
zawiązujesz w piąstkę

Zachowaj dzisiaj od nienawiści
Moje serce moje oczy moje myśli

Ty który ciepłym słońcem
napełniasz mieszkania
Ty który dałeś nam
trudne przykazania

Uratuj dzisiaj od nienawiści
Moje serce moje oczy moje myśli

Ty który kaczeńce
wymyśliłeś dla nas
A żaby nauczyłeś
nocnego kumkania

Odwróć dziś - proszę - od nienawiści
Moje serce moje oczy moje myśli

Ty któremu nawet
posłuszne są rzeki
Ty który zmęczonym
zamykasz powieki

Nachyl dziś - proszę - w stronę miłości
Moje serce moje myśli moje oczy



Adam Ziemianin

[Kamień]

Martyna Jakubowicz - Żagle tuż nad ziemią

Nie chcesz nic ode mnie
A ja tyle umiem dać
Jak ci się zamarzy
Możesz na mnie grać.
Wielbię bezimiennie
I nie mogę wcale spać
A ty ani spojrzysz
Jakbyś nie chciał znać
Może miewasz lepsze
A ja przy nich marny proch
Zmywam kufle i nad zlewem
Dławię szloch
Ty mnie jak powietrze
Ja pod stopy ścielę świat
Póki co brudną szmatą
Ścieram mokry blat

Lokomotyw dym wzdyma żagle
Tuż nad samą ziemią
Świat udaje taki kolorowy film

Stoję za bufetem
Takie miejsce w życiu mam
No odezwij się
Zamów głupie dwieście gram
Popatrz na kobietę
Co się będziesz włóczył sam
Ja ci choćby i w piekle
Kufel piwa dam
Co ty masz za życie
Chyba nie masz dokąd pójść
Ja cię tu widuję w każdej porze
Pijak czy myśliciel
Wiem że kiedyś będziesz mój
Nigdy cię nie wypuści
Ten podmiejski dworzec

Lokomotyw dym wzdyma żagle
Tuż nad samą ziemią
Świat udaje taki kolorowy film

A tutaj tylko ciemność.......

[Z*]

Listolot
Zbigniew Matyjaszczyk

Miałem swój lot w samolocie z kartki papieru
szybowałem tak wysoko
że świat zdawał się być za mały
by na nim wylądować

znałem kierunek lotu
tak bardzo chciałem dolecieć do celu

czekałaś na lotnisku
załzawiona od wpatrywania się w niebo

Wciąż lecę
ty wciąż czekasz

posyłasz kolejne listy

niebo już pełne kartek zapisanych w samotne wieczory.



zbliżenie


na ustach kwitną
a ich kolce sprawiają że te usta milkną
płatki jedwabne w pąki warg złożone
z drugimi są jak bukiet
wonnością zniewolone
piękne
jak bóg i bogini

ona – on
róże między nimi


Ja woda – ty wodę

W obłokach unoszę się
albo w deszcz zmieniony moczę policzki
spływam do mórz
w kropli przychodzę krokach
stukam w okno
jak sekundnik w zegarze jestem rytmiczny
wielkim wozem się wożę a dyszel jego pociąga noc
i za sobą wlecze gdzieś tam

A ty?...
Ty masz w porach skóry tysiące warg
sączą...
jak pijawki odnajdują serce pełne krwi
czynią je bladym i wypełniają sobą w nagrodę za życie
i za karę

Masz w oddychaniu
płaczu
uniesieniu
fluidy wysączone ze mnie
co wieczór świecisz jak świetlików stado

pięknie


Bukiet przebiśniegów

Podejdź, mam tu dla ciebie bukiet przebiśniegów
czystych, niewinnych z białej łąki.
Śniegu już nie ma, wyrzekła się go zima,
mróz bywa tylko czasem o poranku.
Trzymam coś więcej - podmuch wiosny w myślach,
choć tak naprawdę nie nastała jeszcze.
Nie przyszła w wonnej sukni i sercem nie wzruszyła,
lecz nic to. - Ty zawsze ważniejsza niż pora roku...
Byłaś... uszczęśliwiona, i ja też promieniałem,
a z nami ziemia się cieszyła i bieluchne niebo.
Całe życie zamknęło się w tej jednej scenie -
my dwoje, przebiśniegi i gdzieś... ożywione, wiosenne
podniecenie.




Chwilko - Motylko

Pij z kielicha chwilko,
kolorowy pył plemników kwiecich przyklej do nóg,
sobą żyj, dzień chwytaj,
zapylaj każdy nadchodzący świt.
Zacznij od snów,
później nad uchem pieśni miłe snuj.
A kiedy poznam co dorosłość
smak dzieciństwa zwróć na wolność
chwilko...
I znów Motylko chwytaj dzień,
graweruj na skrzydłach obrazy pamięci
jakie każdy człowiek chciałby w sobie mieć.




Codziennie rano

Moja...
jesteś królową tego autobusu
nie pan kierowca i nie konduktorzy
nie postój na przystankach warkot konnej mocy
ale ty
jaśniejąca
stoisz kołysana zakrętów falami
w nich sama jak żaglowiec
wiatr się tobą bawi - włosów układaniem
on jak ja ma w tobie wielkie zakochanie
usiądź!
i usiadłaś
ja chętnie postoję obok twego miejsca
i też spojrzę w stronę gdzieżeś zapatrzona
pochyliła głowę rankiem zamyślona
musnąłem udami ręce twe ramiona
takiż obcy tobie takiż teraz bliski
poddany na zabój
ciałem chętny
wszystkim
proszę!
popatrz proszę na mnie
zaraz ten przystanek gdzie wysiądzie szybko
obcy ci kochanek
nieśmiały
niemowa skrytych uczuć
na chwilę ożyły gdy blisko
tak blisko - aż zaplótł się w zapach -
najwspanialszej w świecie przystanął dziewczyny.




Czekolado!

Moją słodyczą
nazwałem cię marzenie
przysmakiem z kakaowych ziaren
masz na policzkach, wargach
krople pszczeleśnego miodu
we włosach czekoladowe spinki
lukrowe kolczyki
łakociowe podajesz ciepłosteczka z nadzieniem wiśniowym
najsmaczniej czułe - z dłoni twych dotyki
Słodziej nie można już
a przecież tyle jeszcze nieosłodzonych dusz
w sercach tyle goryczy
podaruj światu ten czekoladowy wdzięk
niech w niebo pełne bito-śmietanowych chmur wyśpiewa radość
ten, kto jeszcze milczy.




Czemuż ciebie

W śnieżanej bieli stulona
jaśnie-radośnie w płatki zimy przybrana jako w niebne
gwiezdne ozdobienia
Pieśnie szumne-zawiewne wiatr w polanach śpiewa:
Czemuż nie ma ciebie
czemuż - Ciebie nie ma
Bajaśniowe nuty sypią się bez miary
układają w zaspy melodyjne kształty
spija rosę z liści mróz zaspały jeszcze
Czemuż nie ma Ciebie
Kwiecie mój spachniały.




Kwiecia pielęgnowanie

W donicy kwiat przez całe lata rosły
wdycha codzienność - dwojga ludzi trwanie.
I taką wonią pokój nam wypełnia,
jakim kochaniem jest podlany przez nas.
Bywa, że w pąki chowa sens współżycia,
przyschnięte liście zwija w rulon zżółkły, by w dzień następny
młodym wzbić się pędem,
nauczyć się przebaczać,
piękniejszym być od łanów smutnych
traw.
Trzeba mu słów, dotyków domowników,
słonecznej ciepli, z ust danej kropli wody,
zapewnień, że potrzebny nam jego widok miły,
że zabłąkany w nas motyl
wysączy jego słodki smak.
Zmywamy liście, głaszczemy delikatnie
każdą łodyżkę i małe w niej wspomnienie,
lecz tylko miłe,
tylko to miłe...
inne ścieramy w niebyt zapomnienia.
I każdym rankiem znów zerkamy w okno,
pielęgnujemy, co nam pozostało,
budzimy życie weń pocałunkami,
by kwiecia miłość więcej rozkwitała.




Letni dzień

Właśnie jestem
ten upalny spokojny
za księżyc skryty nocą
w ramion gałęzie wplątany
dygoczący liść jak winogron
ściśnięty wargami dam się pić
Rozepnę struny w pajęczyny nikt
nie usłyszy
palce zsiadłej rosy muzykę poruszą
prócz Niej i Nas nie istnieje nic
w królestwie ciszy
Świt
jeszcze się przyśnił, nim jej urok
zgasł w słońcu dziewiczym ponad łuną miast
na srebrnej kotwicy zawieszony jak sen
jak psiak trzymany na smyczy
jak nie zbudzony
ciepły
letni
dzień.




Napisano o miłości

Napisano gdzieś w tysiącach ksiąg
o miłości strofy
jedna była wielka ponadwieczna
inna zaś platoniczna lub tylko przelotna
bywały też namiętne
erupcją lawy pożądania znaczone na ciele:
różem na piersi
na twarzy i dłoniach zawstydzenia drżeniem
bo wdzięczniejszego nie ma nic prócz miłość
w niej nasz sam Bóg upodobanie nosi
kochać nam każe imię swoje boże
nas samych
i bliźnich podobnych do nas oddaje w ramiona umiłowania
nie można się powstrzymać
ta żywa moc kieruje naszym czynem
radości winem nas poi
cierpienie na barki człowiecze nakłada
i trwa ponad czas
że i po śmierci ziemskiej
w raju dusz nie skona.




Nasze cuda
Poczęcie

Krzaki uplotły kosz na wzgórzu
W nim się chowamy jak zające przed
drapieżnikiem jasnym co spojrzeniem
czyha - podglądania łasym - naszych
tylko naszych cudów
W liści pierzu
traw najmiększych - podłożu
ty żeś moja i uczucie niebojętne wzdycha aż
do uspokoju w którym się zamyka
by zasnąć najciszej
Tak to - w sobie poczynamy duszę
Serce nowe cichuteńko pika
choć jeszcze nie słychać -
tyle go nie słychać ile się umyka w maleńkości
ziaren posianych dla życia
Ulatują głębie
wznoszą się ku niebom
chcą się z Bogiem wiecznym najpiękniej przywitać
w dziobach źdźbła zanoszą człowieczanej wiary
że nasz cud - tylko dla nas - dla nas samych
i z miłości naszej cały się wynika




Somnus

Czasami świt nie przychodzi
czai się tylko za ostatnią z gwiazd
jakby odwagi nie miał wetknąć światła w rozespane oczy twoje
łąki dzwonią już dzwoneczkami na pobudkę
a krety układają się do snu w królestwach labiryntu
skąd i dokąd nie da się trafić
śpij jeszcze śpij
zadbam o ciszę zadbam o sen dobry sen
ogrzeję ci stopy delikatnym słowem o zapachu czerwonych róż
i jeszcze popatrzę jak się nie budzisz
bo tak ci dobrze
twoje włosy także śpią
rozdzielam je i na poduszkę kładę każdy z osobna
by miały się wygodnie
śpij jeszcze
oddechów zegar tyka równo monotonnie
serce tylko nie śpi w tobie
ono kochać musi dzień i noc bez ustanku
tak samo jak moje serce
teraz mówię do palców dłoni
to słowa o zapachu bzu liliowe wonne
aksamitne jak wierzbowe kotki z wielkanocnej palmy
łaszą się
tulą się
tak delikatnie
śpij...

[chmurka]

Formacja Nieżywych Schabuff

"Klub Wesołego Szampana "

A gdybym miał cię zjeść,
To co byś powiedziała?
A gdybym ugryźć chciał,
Czy coś byś przeciw miała?

Chciałabym, chciała, chciałabym, chciała.

A gdybym był krogulcem,
To co byś powiedziała?
I gdybym przyszedł z teczką
Do łóżka i twego ciała?

Chciałabym, chciała, chciałabym, chciała.

A gdybym był młotkowym,
W fabryce z młotkiem szalał?
To co byś powiedziała,
Czy coś byś przeciw miała?

Drżałabym, drżała, drżałabym, drżała.

A gdybym musiał odejść
Z teczką od twego ciała?
Uciekać do robala,
To co byś powiedziała?

Żałowałabym, żałowała, żałowałabym, żałowała.
je . a. je. a. je. a. je. a.

[ponury63]

Dnia 25 marca 1928 roku urodziła się Joanna Kulmowa, poetka, satyryk, autorka książek dla dzieci i młodzieży

Joanna Kulmowa

"List do Andersena"

Ja dziękuję panu
panie Janie Christianie
za to bardzo dziecinne bajanie.
Za kominiarczyka, co się kochał w pasterce.
Za słowika -
że miał żywe serce.
Za szkiełko Królowej Śniegu.
I za smutny los żołnierzyka cynowego.
Za księżniczkę na ziarnku grochu.
Za cień,
który trwa przy mnie wszędzie.
I za każde brzydkie kaczątko,
co wie teraz,
że łabędziem
będzie.




"Szkiełko"

Szkiełko.
Zgubione światełko.
Było grubą butelką po piwie.
Teraz pije wiosnę łapczywie.
Jakie śliczne!
Samo szczęście na śmietniku!
Mruga oczkiem nie wiadomo czemu.
Co z tego
że było spodkiem pełnym dżemu
albo słoikiem śledzików.
Dzisiaj jest majem.
Weselem.
Okruchem słońca w oceanie brudów.
Cały świat radością się staje
od szkiełka -
słonecznego cudu.

[ponury63]

Joanna Kulmowa

"Głębia"

Czy myśl
jeżeli własna
aż tak musi musi być niejasna?
Po to zagłębia się w sobie
by do innych myśli nie dobiec?
Na to się wikła i gmatwa
żebyśmy mówili:
niełatwa?
Rzęsą metafor zarosła
żebyśmy o niej:
wzniosła?
A gdy się ją oczyści
uściśli
to już koniec głębi dla myśli?
Więc tysiącem znaczeń się osłania
po bezmierne
NIC
do przekazania?




"Człowiek żeby patrzał"

Kiedy Bóg stworzył niebo z pląsającym obłokiem
i ziemię
różową o świcie
i czarno-białą srokę
i brzozę która tak ślicznie jesienią staje się ruda
to zapragnął w swojej miłości
żeby ktoś z Nim oglądał te cuda.
Wtedy stworzył człowieka
żeby patrzał i radował się do łez
jak On sam
który ciągle się dziwi
że świat jest
jaki jest.




* * *

Warkoczyki jak mysie ogonki
język w ruchu żeby lepiej szło.
Podłożyli pod pupkę dwa tomy
żeby palce dosięgły Rameau.
Krótka chwila wahania. Omyłka.
Już pamięta. Więc zwinnie i śmiało.
Popatrz: klasyk i mała dziewczynka.
Popatrz: skąd ta nagła poufałość.
Taka myszka spłoszona czy ptaszek
nawet nut jeszcze nie zna - a proszę:
przesypuje te dźwięki jak maczek
drobny lekki delikatny groszek.
Słuchaj dziecko: zaledwie przedwczoraj
odszedł od nas Człowiek i Poeta
ale wróci dziewczynko z przedszkola
jak Rameau powraca w twoich menuetach.




"Kałuże się przechwalają"

Niebo
nie byłoby duże
gdyby nie my -
kałuże.
Słońce pewno rady by nie dało
gdyby samo świecić musiało.
My je powielamy bez końca
tabliczka mnożenia słońca.
Świat byłby okropnie ponury
gdyby nie my -
doły i dziury.
Gdyby nie te błotka lśniące
chlupiące
gdzie są setki słońc
i tysiące.
I dlatego jesień jest złota
że dokoła tyle błota
błota
błota!

[skorpionka]

Nie wyrastaj z marzeń-Joanna Kulmowa



Podobno z tego się wyrasta,
podobno to z czasem się zmienia.
Ty się nie zmieniaj, już taki zostań,
ty nie wyrastaj z marzenia.

Choćby ci było z nim niewygodnie,
choćby nawet z nim było źle ci,
to je troszkę, odrobinkę odmień,
ale go nie wyrzucaj na śmieci.

Będą mówili, żeś jeszcze dzieciny,
będą się może śmiali,
a ty się z nimi nie licz,
ty bądź taki, jaki jesteś nie inny.

I gdybyś nawet nie mógł sprostać
światu, co zmienia się i zmienia,
to ty się nie martw, taki już zostań
ty nie wyrastaj z marzenia.

[chmurka]

Joanna Kulmowa

Marzenia


Ja nie lubię chodzić do szkoły,
choć nic nie ma we mnie z lenia.
Ja nie lubię chodzić do szkoły
bo w tornistrze się nie mieszczą marzenia.
W szkole jest wielki porządek.
Nikt nie trzyma pod ławką marzeń.
Muszę zostawić je w domu
pod stołem
albo w jakiejś szparze.
A one przez ten czas rosną.
Odbywają samotne podróże.
I kiedy wracam ze szkoły
za dalekie są
i na mnie za duże.

[chmurka]

Joanna Kulmowa

Rzeczy niepotrzebne

Paw
cały w świetności pawiej
nieprzydatny jest nikomu na nic prawie.

Babie lato
rozwlekłe rozlewne
tak pieknie niepotrzebne.

Słońca jasne
sypiące się z klonu
nie zdadzą się chyba nikomu.

I dlatego
niech mi będą pawie.

Pajęczyny niech mi będą.

Liście w trawie.

Wszystkie rzeczy, których wcale nie trzeba.

Niepraktyczne
sliczne
barwy ziemi
i nieba.

[AgnesK]

Joanna Kulmowa

Żeby

Ach żeby o mnie jedynie
ci których mam za świnie.

I żeby jak najbardziej
ci których mam w pogardzie.

I żeby jak najczęściej -
ci których niech nagłe nieszczęście.

I żeby ku mojej chwale -
ci którym nie wierzę wcale.

I żeby wreszcie TAK
ci których niechaj szlag.

Bo człowiek życie dać gotów
za uznanie w oczach idiotów.




Róża

Róża
ludowi służąc wiernie
postanowiła
stępić dla niego ciernie.

Atoli na dalszych tępoty etapach
postradała kompletnie
barwę
kształt
i zapach
co równa się unicestwieniu róży.

Tak to jest
gdy się tępo czemuś służy.

[skorpionka]

PO CO JEST TEATR-Joanna Kulmowa



Ta drabina to schody do nieba,
a ta miska pod schodami to księżyc.
Tamten miecz to zwyczajny pogrzebacz,
a z garnków są hełmy rycerzy.

Ale kto w te czary nie uwierzy?

To jest teatr.
A teatr jest po to,
żeby wszystko było inne niż dotąd.
Żeby iść do domu w zamyśleniu,
w zachwycie.

I już zawsze w misce księżyc widzieć...

[ponury63]

Jacek Kaczmarski

"Starość Owidiusza"

- Cóż, że pięknie, gdy obco - kiedyś tu będzie Rumunia
Obmywana przez fale morza, co stanie się Czarne.
Barbarzyńcy w kożuchach zmienią się w naród ambitny,
Pod Kolumną Trajana zajmując się drobnym handlem.

Umrę, patrząc z tęsknotą na niedostrzegalne szczyty
Siedmiu wzgórz, które człowiek zamienił w Wieczne Miasto,
Skąd przez kraje podbite, z rąk do rąk - niepiśmiennych
Iść będzie i nie dojdzie pismo Augusta z łaską.

Nie ma tu z kim rozmawiać, zwój wierszy wart każdej ceny.
Ciała kobiet ciekawych brane pospiesznie, bez kunsztu
I bez szeptów bezwiednych - chłoną nie dając nic w zamian
Białe nasienie Imperium w owcą pachnącym łóżku.

Z dala od dworu i tłumu - cóż to za cena wygnania?
Mówiłem wszak sam - nad poezją władza nie może mieć władzy.
Cyrku w pustelnię zamiana spokój jednak odbiera,
Bo pyszniej drażnić Cesarza, niż kupcom za opał kadzić.

Rzymu mego kolumny! Wróg z murów was powydziera
I tylko we mnie zostanie czysty wasz grecki rodowód!
Na nim jednym się wspieram tu, gdzie nie wiedzą - co Grecja,
Z szacunkiem śmiejąc się z czci, jaką oddaję słowu.

Sen, jedzenie, gra w kości do bólu w schylonych plecach,
Wiersz od ręki pisany dla tych, którym starczy - co mają.
Piękna tu nikt nie obieca, za piękno płaci się złotem.
Pojąłem, tworząc tu, jak z Ariadny powstaje pająk:

Na pajęczynie wyrazów - barwy, zapachy i dotyk,
Łąki, pałace i ludzie - drżący Rzym mojej duszy -
Geometria pamięci przodków wyzbyta brzydoty,
Zwierciadło żywej harmonii diamentowych okruszyn.

Stoją nade mną tubylcy pachnący czosnkiem i czuję,
Jak zmieniam się w list do Stolicy, który nikogo nie wzrusza.

Kiedyś tu będzie Rumunia, Morze - już Czarne - faluje
I glebą pieśni się staje ciało i świat Owidiusza.


25.03.1987

[chmurka]

Adam Zagajewski

*** (Spróbuj opiewać okaleczony świat)

Spróbuj opiewać okaleczony świat.
Pamiętaj o długich dniach czerwca
i o poziomkach, kroplach wina rosé.
O pokrzywach, które metodycznie zarastały
opuszczone domostwa wygnanych.
Musisz opiewać okaleczony świat.
Patrzyłeś na eleganckie jachty i okręty;
jeden z nich miał przed sobą długą podróż,
na inny czekała tylko słona nicość.
Widziałeś uchodźców, którzy szli donikąd ,
słyszałeś oprawców, którzy radośnie śpiewali.
Powinieneś opiewać okaleczony świat.
Pamiętaj o chwilach, kiedy byliście razem
w białym pokoju i firanka poruszyła się.
Wróć myślą do koncertu, kiedy wybuchła muzyka.
Jesienią zbierałeś żołędzie w parku
a liście wirowały nad bliznami ziemi.
Opiewaj okaleczony świat
i szare piórko, zgubione przez drozda,
i delikatne światło, które błądzi i znika
i powraca.

[chmurka]

Wojciech Młynarski

Jeszcze w zielone gramy

Przez kolejne grudnie, maje
Człowiek goni jak szalony
A za nami pozostaje
Sto okazji przegapionych
Ktoś wytyka nam co chwilę
W skwar czy w upał, w zimie, w lecie
Szans nie dostrzeżonych tyle
I ktoś rację ma, lecz przecież

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze któregoś ranka odbijemy się od ściany
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną
Jeszcze zimowe śmieci na ogniskach wiosny spłoną
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie
Jeszcze nie, długo nie

Więc nie martwmy się, bo w końcu
Nie nam jednym się nie klei
Ważne, by choć raz na końcu
Mieć dyktando u nadziei
Żeby w serca kajeciku
Po literkach zanotować
I powtarzać sobie cicho
Takie prościuteńkie słowa

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze się spełnią piękne sny, marzenia plany
Tylko nie ulegajmy przedwczesnym niepokojom
Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją
Jeszcze w zielone gramy, choć skroń niejedna siwa
Jeszcze sól będzie mądra a oliwa sprawiedliwa
Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie
Jeszcze nie, długo nie

Jeszcze w zielone gramy, chęć życia nam nie zbrzydła
Jeszcze ne strychu każdy klei połamane skrzydła
I myśli sobie Ikar co nie raz już w dół runął
Jakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunął
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera
Gramy w nim swoje role naturszczycy bez suflera
W najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej, co się skończy źle
Jeszcze nie, długo nie

[AgnesK]

Małgorzata Hillar

My z drugiej połowy XX wieku

My z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń
ciepłych uśmiechów

Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi

Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami

Silni cyniczni
z ironicznie zmrużonymi oczami

Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce
umieramy z miłości

[AgnesK]

Jonasz Kofta

Przypadek

Największym artystą
Jest przypadek
Gdy rzeczywistość
Bije cię w zadek
Nim wyobraźnia
Się w formę przyoblecze
Widzisz wyraźnie
Jak mało wiesz, człowiecze
Fakt taki stworzy
Nie dzieło czy eksponat
Bo sztuka może
Psu wypaść spod ogona
Gdy biorą w łeb
Teorie twe najrzadsze
Nie wściekaj się
Że życie jest bogatsze
Zarozumialcze
Najprostszą dam ci radę
Największym artystą
Codziennym artystą
Złośliwym artystą
Jest przypadek

Ktoś rozlał atrament
To bukiet czarnych róż
Ta na suficie plama
To mapa ciepłych mórz
Na pianę piwa
Opada gradem
Kwiat z kasztanowca
Koło budki
Wielkim artystą jest przypadek
Człowiek artystą jest malutkim

Twoje paletko zrudzialo
W jesień jak późny las
Za oknem tańczy gałąź
Wachlarz dalekich gwiazd
Twoja dziewczyna
Ma usta blade
Jak Primavera
Botticellego
Wielkim artystą jest przypadek
Każe prawdziwym powstać piegom

Największym artystą
Jest przypadek...

[chmurka]

Stanisław Grochowiak


DWA MOMENTY NAD JEZIOREM

motto:
a ludzie mówią i mówią uczenie,
że to nie łzy są,ale że kamienie,
i że nikt na nie nie czeka... ........(C.K. Norwid )


Zapatrzeni w aksamit, dzisiaj tak jak wczoraj,
Zachwyceni grą cieni, dzisiaj tak jak co dzień,
Układamy swe twarze na wieczornej wodzie,
Polecamy swe ręce pamięci jeziora.

Noc nadchodzi zbyt szybko.Wtulam w płaszcz twe ciało
I ogrzewam oddechem twoje małe dłonie...
Z podpiaskowych legowisk wracają pomału
Do pustego wybrzeża spłoszone okonie.

Dziś powrócę tu jeszcze.Siądę gdzieś przy drzewie,
Będę bardzo ci obcy.Wybacz ma daleka-
Nauczyłem się w gwiazdach spostrzegać kamienie,
Nauczyłem się również na kamienie czekać.

[skorpionka]

Postmodernizm

Jacek Kaczmarski

Wszystko wolno! Hulaj dusza!
Do niczego się nie zmuszaj!
Niczym się nie przejmuj za nic!
Nie wyznaczaj sobie granic!
I nie próbuj nic zrozumieć,
Nie pochodzi - mieć - od - umieć.
Możesz wierzyć, lub nie wierzyć,
Nic od tego nie zależy.

Nie wyznaczaj sobie zadań -
Kto się nie wspiął - ten nie spada,
A kto pragnie być na szczycie -
Będzie spadał całe życie.
Nie stać cię na luksus troski,
Jesteś wszakże dziełem boskim,
No a Boga przecież nie ma,
Więc to tyle na ten temat.

Wszystkie mody, wszystkie style
Równie piękne są i tyle.
(Lub, jak chcesz, równie szkaradne -
Konsekwencje tego żadne).
Zachwyt tyle wart, co wzgarda,
Stryczek tyle, co kokarda,
Prawda tyle, co jej brak,
Smaku brak - tyle co smak.

Bo to o to w końcu chodzi
By niczego nie dowodzić.
Nie wykuwać tarcz utopi
I nie kruszyć o nie kopii.
Nie planować i nie marzyć.
Co się zdarzy - to się zdarzy;
Nie znać dobra ani zła:
To jest gra - i tylko gra!

Ktoś się wzburza, że tak nie jest,
Niech się wzburza! - Ty się śmiejesz!
Nie daj wzburzać się, ni wzruszać:
Wszystko wolno! Hulaj dusza!

- Oj, nie wolno rzeczy wielu,
Kiedy celem jest - brak celu...
(Zwłaszcza, jeśli duszy nie ma -
I to wszystko na ten temat)

[Kamień]

Stevan Raičković, tłumaczył: Julian Kornhauser
Wiersz trawy

Trawy żyją jedną myślą ciężką jak kamień
Mówią mi: "Po co nam twój wiersz.
Połóż się w nas. Podłóż ręce pod głowę.
Milcz. Milcz tak długo póki nie zapomnisz mowy.
I spójrz wolno na niebieskie wzgórze tam hen daleko
Pozostające w głębokim milczeniu. I podnieś wzrok znad wzgórza
Na obłok niespokojny i biały, płynący po niebie.
I spuść oczy z obłoku na siebie. I zatrzymany sam w sobie
Leż. I milcz ze wzrokiem utkwionym w siebie pod obłokiem przy wzgórzu.
Niepogodzony z ciemnością w sobie popatrz i pomyśl
(Po prostu tak zwyczajnie jak wiatr nas przypadkiem podcina)."
Nad wzgórzem nie ma obłoku. Wzgórze milczy samotnie, czarne od
zmierzchu. Leżę w trawie wysokiej i myślę bez ładu i składu.
Po kolanie chodzi mi mrówka jak po wzgórzu człowiek.
Niespokojna, mała mrówka. Milczę. I to jest właśnie mój wiersz.
Leżę zamyślony w trawie. Trawy szumią ciężko jak kamień.