Kącik poezji własnej

"Ona nadchodzi milczącym dźwiękiem
tak świeżo po ziemi
Przyjdź wiosno - przyjdź z końca zimy
która znika w bladości obietnicy
będącej darem natury
Przyjdź szalona wiosno

Ona nadchodzi
Śmiech brzmi w jej pocałunku
Wstyd na jej ustach
Młodość bije pokłony
przed nadchodzącym latem
Czekamy na kolor wiosny
Chcę wdychać kolor wiosny"

[eska-j]

Gościu, proszę zaloguj się. Wymyśl sobie nowego nick'a i bądź tutaj rozpoznawalny. Twoje wiersze są piękne. Tak chciałabym je z kimś utożsamiać...

Pozdrawiam Was wszystkich. Słowa uznania za odwagę. I proszę, piszcie dalej.

jak trudne jest oczekiwanie
na złe lub dobre wieści
skróć mękę mą, Panie !
daj znak że się poszczęści...

nie każ czekać bez końca
nie rań czasu mijaniem
godzina się ciągnie jak lata
a w sercu... ciąży kamień

daj znak, że wszystko dobrze
że się powiodło... jak chciałeś...
daj, proszę... nie każ czekać...
przecież... obiecywałeś...

okrutnie mnie czasem traktujesz
nie masz litości nade mną
ja modły wciąż zanoszę, lecz one
jak widać... nadaremno...

nic nie wiem... nic już nie mam
żal jeno za nieznanym
i ta nadzieja... ogromna...
by być... uradowanym...

ogień cie będzie prowadził ... woda obmyje ...
nie trać wiary ... wywołałas lawine

brzoza

ogień cie będzie prowadził ... woda obmyje ...
nie trać wiary ... wywołałas lawine

brzoza

jako Gość - autor wiersza powyżej - chciałem wyjasnić, że bohaterem lirycznym w tym wierszu jest Bóg...
a podmiotem lirycznym - facet z krwi i kości...

[erato]

wczoraj na chwilkę
przyszła do nas zima

zastukała, spytała
"można się zatrzymać ?"

obiecała że nie będzie
zbyt ostra i mroźna

przyrzekała że pójdzie
gdy zacznie się wiosna

i zaraz odeszła
tylko zapach pozostał

i myśl co jest
czuła, ciepła, radosna

[groszek 3]

Mój mąż

Mój mąż,
jest moim mężem
Mój mąż,
zawsze nim będzie
Mój mąż,
jest mój
Bo mój znaczy swój
Swój – a nie czyjś
Nie czyjś bo mój
Mój i jego
Jego?
to znaczy kogo?
A tego małego
Synka naszego
Kochanego...

ogień cie będzie prowadził ... woda obmyje ...
nie trać wiary ... wywołałas lawine

brzoza

jako Gość - autor wiersza powyżej - chciałem wyjasnić, że bohaterem lirycznym w tym wierszu jest Bóg...
a podmiotem lirycznym - facet z krwi i kości...

Facet z krwi i kości?WYWOŁAŁAŚ?Kogo dotyczy rodzaj żeński?Boga,czy faceta? Stary pisz wiersze ,ale nie bierz się za rozbieranie języka.

[emems]

Proszę... Wklejajcie swoje wiersze, a nie potyczki słowne. Nie poto jest ten wątek.

nauczycielowi rozbierania

rozebrać naturę boską
na części męskie i żeńskie
rozegrać to sobie swojsko
jako: mężowskie, panieńskie

wywołałaś kobieto lawinę...
więc czemuż się tulić nie dajesz ?
czemuż ze złości aż sinaś ?
czemuż mi się nie poddajesz ?

osaczyć cię choć na minutkę
ach ile za to bym dał...
tak pragnę znaleźć twą nutkę
już tylko na niej bym grał

snuję się pośród słów wielu
co mogę do sprawy naginam
tu szpilę wetknę, tam potnę
na kawałki oryginał

czasem się wścieknę, gdy ktoś
czepia się mego czynu
i ryczę jak ranny łoś
i zapominam... loginu

jak takie trwanie mnie męczy
wiem tylko, tylko ja sam
mam taki odruch zajęczy
słupka... i czekam na strzał

dopaść cię chcę z każdej strony
na słówkach siedzę okrakiem
lecz robię się cały czerwony
więc wycofuję się rakiem

wstyd... ale mi wciąż za mało
choć bardzo chiałem by wzniośle
było... znów się nie udało...
razy rozdaję na oślep...

emems, nie nerwuj się, proszę
potyczek słownych tu nie ma
ot, taki wierszyk - odpowiedź
mistrzowi uwodzenia

[emems]

Moje miejsce, mój czas.
Biegnę za ułudą celu
Gubię czas gdzieś za rogiem
Planuję następny rok po Nowym Roku
Ten rok mam już zamknięty.
Przyjaciele znikli w przeszłości
Rodzina pojawia się i znika
od niechcenia, z powinności.

Moje miejsce, mój czas.
Jak szybko gnałam tak zastopowałam
Zobaczyłam Rodzinę
Gesty, spojrzenia, słowa,
Bezinteresowność, uczucia.
To oni wiedzą poco żyją,
Do czego dążą.
Widzą swój cel.

Moje miejsce, mój czas.
Odzyskałam ostrość widzenia
Dostrzegam szczegóły i kształty.
Wiem poco żyję.
Wiem z Kim chcę żyć.

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiacy."
(1Kor 13,1)

a ja wciąż czekam z nadzieją
i ufnie w przyszłość patrzę
nie wiem co mi się przydarzy

więc dzień za dniem
tak jak zawsze
budzę się rano spokojny

że chce mi się żyć... mam dla kogo
z tą myślą wita mnie świt

wciąż idę swą własną drogą
choć czasem wiatr zbytnio smaga
cierń głowę zbyt mocno oplata

wiem... w życiu smutna powaga
wciąż się ze szczęściem przeplata

dziękuję Ci za to, że
zrobiłaś tu miejsce
dla nas

gdzie można prostymi słowy
opisać przestrzeń
i czas

gdzie nie dochodzi zgiełk świata
gdzie cicho jest
tak spokojnie

i gdzieś hen tam zostały
fakty o śmierci
i wojnie

gdzie można wiersz pozostawić
nawet nie pisząc
któż taki

wiersz ów zostawił...

dziękuję...

gość
czyli
login nijaki

emems, nie nerwuj się, proszę
potyczek słownych tu nie ma
ot, taki wierszyk - odpowiedź
mistrzowi uwodzenia

Niechaj pokój zapanuje
wszak za progiem są już święta
Bóg radośnie nam króluje
radujmy się...
niebożęta...

Ani mistrz słowa ani uwodzenia

[emems]

Spokój
Wyciszam się
Wtapiam w siebie
Milczę
Odnajduję swój rytm
Oddycham
Uspokajam się
Akceptuję świat
Świat akceptuje mnie
Czuję moc
Wdech
Wydech
Dam radę!

[EDZIA]

Gościu, proszę zaloguj się. Wymyśl sobie nowego nick'a i bądź tutaj rozpoznawalny. Twoje wiersze są piękne. Tak chciałabym je z kimś utożsamiać...

Pozdrawiam Was wszystkich. Słowa uznania za odwagę. I proszę, piszcie dalej.

Gościu zgadzam się z powyższym, dla mnie nie musisz się nawet logować, tylko po prostu pisz ....

[EDZIA]