Jak wspomniano powyżej, właściwe organy, a więc organy administracji architektoniczno-budowlanej, dokonują kwalifikacji danej inwestycji w oparciu o występujące na gruncie Prawa budowlanego definicje.
Definiując pojęcia wiaty i altany, należy posługiwać się ich powszechnym znaczeniem,
ponieważ przepisy Prawa budowlanego nie definiują tych pojęć. W związku z tym za wiatę należy uznać obiekt, który nie posiada przegród budowlanych (tzn. elementów obiektu budowlanego oddzielających jego wnętrze od otoczenia zewnętrznego), a jedynie słupy podtrzymujące konstrukcję. Natomiast przez altanę należy rozumieć niewielki pawilon ogrodowy o lekkiej konstrukcji i ażurowych ścianach, niezwiązany trwale z gruntem, przeznaczony do wypoczynku oraz osłony przed słońcem i deszczem.
Ustawa Prawo budowlane w art. 3 pkt 4 definiuje jedynie obiekty małej architektury. Zgodnie z tym przepisem przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności: kultu religijnego, jak kapliczki, krzyże przydrożne; figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
Wobec tego altany spełniające ww. funkcje można zaliczyć do obiektów małej architektury (innych obiektów architektury ogrodowej), które zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 22 ustawy Prawo budowlane nie będą wymagać pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia - zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. W przeciwnym wypadku będą to altany, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, a więc wymagające zgłoszenia. Przy dokonywaniu kwalifikacji altany należy kierować się funkcją, jaką ma ona spełniać. Jeżeli altana ma spełniać funkcje np. rekreacyjne czy ogrodowe, to wówczas jest to obiekt małej architektury. Jeżeli natomiast altana ma spełniać funkcje np. składowe czy gospodarcze, wówczas będzie to altana, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.